Co lubią iglaki i jak o nie dbać? Wszystko, co musisz wiedzieć!

Jakie warunki lubią iglaki?

Iglaki uprawiane w ogrodach to gatunki pochodzące z różnych stron świata i z rożnych środowisk, dlatego mogą oczekiwać różnych warunków uprawy.

Miejsce

Zdecydowana większość iglaków to rośliny światłolubne, preferujące stanowiska słoneczne lub tylko lekko półcieniste (min. żywotniki, sosny, jodły, cyprysiki, jałowce, świerki, modrzewie). Jest też jednak nieliczna grupa iglaków, które znacznie lepiej czują się w miejscu zacienionym niż w pełnym słońcu (np. choina kanadyjska i cisy, z wyjątkiem barwnych odmian np. 'Aurea Nova', 'Aureovariegata', które potrzebują więcej światła), dlatego należy starannie wybrać dla nich odpowiednie stanowisko.

Roślinom dobrze jest też zapewnić miejsce ciepłe i osłonięte od zimowych wiatrów, bo chociaż wiele z nich to gatunki dostatecznie mrozoodporne, ich odmiany bywają delikatniejsze i bardziej wrażliwe na chłody, dlatego mogą wymagać zimowego okrycia i uprawy w cieplejszych rejonach kraju.

Zobacz, jakie nawozy do roślin iglastych możesz kupić w naszym sklepie online

Do grona najbardziej mrozoodpornych iglaków należy min. sosna pospolita i syberyjska, świerk pospolity i biały, modrzew dahurski, jałowiec pospolity czy mikrobiota syberyjska, natomiast do bardziej wrażliwych na niskie temperatury zalicza się min.: cyprysik tępołuskowy, groszkowy i Lawsona, cedr himalajski i libański, cyprysowiec Leylanda czy szydlica japońska.

Ziemia

Podobnie jak w przypadku stanowiska, iglaki mają też różne wymagania względem podłoża. Niektóre preferują żyzne, próchnicze, przepuszczalne i stale lekko wilgotne gleby (np. większość jodeł i cyprysików, żywotnik zachodni, choina kanadyjska, cis pospolity), inne z kolei wolą podłoża przepuszczalne, lekkie, piaszczyste, a nawet kamieniste i umiarkowanie wilgotne lub suche (głównie jałowce i sosny).

Iglaki różnią się też oczekiwaniami względem pH podłoża, gdyż jedyne lubią gleby kwaśne lub lekko kwaśne (np. większość jałowców, żywotników i modrzewi, a także niektóre jodły, sosny i cyprysiki), inne z kolei wolą podłoża obojętne lub zasadowe (np. cis oraz niektóre jałowce, sosny, świerki i żywotniki).

Jak dbać o iglaki?

Iglaki w sezonie wegetacyjnym zwykle nie wymagają szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych, poza systematycznym nawadnianiem w okresach bezdeszczowych gatunków wrażliwych na suszę (min. płytko korzeniących się żywotników zachodnich). Warto jednak pamiętać, że zdecydowana większość iglaków (z wyjątkiem modrzewi), to rośliny zimozielone, które zimą spowalniają wegetację, ale jej nie przerywają. Ich igły cały czas pobierają wodę i oddają ją do otoczenia, a jeśli roślina nie może uzupełnić zapasów, bo nie ma dostępu do wody uwięzionej w zamarzniętym podłożu, grozi jej susza fizjologiczna, kończąca się często śmiercią krzewu. Z tego względu jesienią iglaki należy solidnie nawadniać, aby zdążyły napić się przed zimą oraz kontynuować ich delikatne nawadnianie zimą, w okresach odwilży (szczególnie w bezśnieżne zimy).

Sadzenie

Jak większość krzewów, iglaki najlepiej jest sadzić do gruntu wczesną jesienią, umieszczając w podłożu na takiej samej głębokości, jak rosły dotychczas, w rozstawie dostosowanym do rozmiarów danej odmiany lub jej przeznaczenia (inaczej sadzi się krzewy na rabatach, a inaczej w żywopłocie).

Nawożenie

Iglaki w zależności od gatunku mają różne wymagania pokarmowe. Bardziej żarłoczne są żywotniki, jodły, cisy, świerki i cyprysiki, a znacznie mniej jałowce i sosny. Do zasilania iglaków najlepiej wykorzystać nawozy wieloskładnikowe, przeznaczone specjalnie dla iglaków. Jeśli jednak zawierają w składzie azot, należy stosować je tylko do końca lipca, gdyż podane zbyt późno utrudniałby zdrewnienie młodych pędów i naraziłby rośliny na przemarznięcie. Pod koniec lata i jesienią, można też zastosować nawozy jesienne, zawierające minimalną ilość azotu lub całkiem pozbawione tego pierwiastka.

Przycinanie

Większość iglaków dobrze znosi cięcie, choć go nie oczekuje. Jeśli jednak chcemy skorygować ich pokrój, powinniśmy wcześniej poznać wymagania danego gatunku, gdyż niektóre iglaki mogą być cięte mocno i często, inne natomiast wymagają jedynie korekcyjnych zabiegów, bo nie odrastają ze starego drewna (np. żywotnik zachodni).

Ochrona przez chorobami i szkodnikami

Iglakom uprawianym w ogrodach grozi cały szereg chorób i szkodników, w tym takie choroby jak: osutka sosny, fytoftoroza, szara pleśń czy zamieranie pędów oraz szkodniki: miseczniki, tarczniki, mszyce (min. ochojniki), przędziorki lub mączystek jałowcowy.

W zapobieganiu rozwojowi chorób, może pomóc profilaktyka, polegająca min. na zapewnianiu roślinom optymalnych warunków uprawy, pozyskiwaniu zdrowych sadzonek z pewnego źródła czy unikaniu nadmiernego zagęszczenia roślin. W razie pojawienia się na roślinach pierwszych, niepokojących objawów, należy sięgnąć po jeden z aktualnie polecanych środków ochrony roślin.

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcie tytułowe: MabelAmber i Aritha / Pixabay