TOP 10 najpopularniejszych iglaków do ogrodu

Jakie iglaki warto mieć w ogrodzie?

Iglaki są dekoracyjne przez cały rok – to ich główny atut, nie do przecenienia w naszym klimacie. Igły lub łuski drzew i krzewów iglastych (poza poniżej przedstawionym modrzewiem) są zimotrwałe. Z tym atrybutem wiąże się jednak nieco inna specyfika uprawy iglaków w porównaniu z gatunkami liściastymi:

• Iglaki nieco wcześniej kończą sezon wegetacyjny (sierpień-wrzesień). Dlatego wcześniej niż zwykle należy zakończyć ich nawożenie i wykonanie cięcia. Pod koniec lata i na początku jesieni można już sadzić okazy z gołym korzeniem.
  
  
• Iglaki należy podlewać także zimą, gdyż przez cały rok transpirują, tracąc wodę. Zabiegi wykonuje się w umiarkowanie ciepłe dni.
  
  
• Zimą na pędach iglaków mogą zalegać grube warstwy śniegu, co doprowadza do ich wyginania i złamania, dlatego jeśli tylko to możliwe, powinno się podwiązywać korony sznurkiem.
  
  

Szukasz sadzonek iglaków? Zajrzyj do naszego sklepu!

10 popularnych krzewów i drzew iglastych

1. Żywotnik zachodni 'Smaragd' (Thuja occidentalis 'Smaragd')

Fot. 1

Najpopularniejsza roślina na żywopłoty i najbardziej znana odmiana żywotnika (zwany potocznie, od łacińskiej nazwy: tuja). Szybko rośnie, ma zwarty, stożkowaty pokrój i połyskujące łuski o zielonej barwie. Zwykle ten żywotnik prowadzi się na wysokości 2-2,5 m.

Wymagania i uprawa
Żywotnik może rosnąć w miejscach słonecznych lub półcienistych. Preferuje podłoża żyzne, przepuszczalne, wapienne. Jest odporny na mróz. Wymaga regularnego podlewania (także zimą). Jeśli tworzymy z niego żywopłot, warto zainstalować system nawadniania, np. kropelkowy. Tuja dobrze znosi cięcie. Warto ją sporadycznie (kilkukrotnie w sezonie) dokarmić.

Problemem jest brązowienie igieł na wskutek suszy fizjologicznej (zwykle widać to wiosną). Ponadto w ostatnich latach wśród żywotników spustoszenie sieje groźna, nieuleczalna choroba – fytoftoroza.

2. Cis pośredni 'Brownii' (Taxus x media 'Brownii')

Fot. 2

Krzew osiąga 3-5 m, ale rośnie wolno – po 15 latach dorasta do ok. 2,5 m. Ma krzaczasty, szeroki pokrój. Jego zaletą jest... brak owoców, których nasiona są trujące! (to odmiana męska). Dlatego szczególnie nadaje się do ogrodów, w których bawią się dzieci. Wciąż oczywiście trzeba mieć na uwadze, że wszystkie organy rośliny oprócz osnówki owocu, są trujące (jak u każdego cisu).

Wymagania i uprawa
Cis lubi stanowiska zacienione, osłonięte od silnych wiatrów. Preferuje podłoża przepuszczalne, żyzne i umiarkowanie wilgotne. W czasie susz wymaga podlewania. Dobrze reaguje na cięcie i formowanie. Dobrze też znosi konkurencję – może być sadzony w pobliżu okazałych drzew.

3. Sosna oścista (Pinus aristata)

Fot. 3

Drzewo rośnie wolno – po 30 latach osiąga ok. 3 m wysokości. Ten gatunek wygląda nietypowo – przypomina nieco araukarię. Poskręcane i niekiedy przewieszające się pędy sosny ościstej są gęsto pokryte krótkimi, ściśle przylegającymi, długowiecznymi (do 15 lat) igłami. Na nich często występują wycieki żywicy!

Drzewo zdobią charakterystyczne długie szyszki pokryte kolcami. Gatunek warto uprawiać w wyeksponowanym miejscu w ogrodzie jako soliter. Wyjątkowo korzystnie prezentuje się w ogrodach japońskich i skalnych.

Wymagania i uprawa
Sosna oścista może rosnąć na stanowiskach słonecznych lub półcienistych. Ma niewielkie wymagania glebowe – nadaje się do uprawy nawet na piaszczystych i jałowych podłożach. Znosi suszę i mrozy. Młode okazy zaleca się podlewać w czasie susz, starsze – głównie zimą.

4. Jodła koreańska (Abies koreana)

Fot. 4

Jodła koreańska osiąga prawie 8 m wysokości i ok. 1,5 m szerokości. Rośnie wolno, zwłaszcza w pierwszych latach. Pędy są gęsto pokryte płaskimi igłami – z wierzchu jednolicie jasnozielonymi, od spodu kredowobiałymi. Ozdobą jodły są także niebieskofioletowe, sterczące szyszki.

Wymagania i uprawa
Jodła koreańska lubi stanowiska słoneczne lub lekko zacienione, osłonięte od wiatru. Preferuje gleby żyzne, próchnicze, piaszczysto-gliniaste, o odczynie kwaśnym do obojętnego. Dobrze znosi mróz, ale mogą jej zaszkodzić wiosenne przymrozki. Jest wrażliwa na suszę, wymaga podlewania. Źle reaguje na zanieczyszczenie powietrza.

5. Świerk biały 'Conica' (Picea glauca 'Conica')

Fot. 5

To miniaturowa odmiana świerku – osiąga do 1,5 m wysokości. Ma stożkowaty wygląd. Pędy są cienkie i wiotkie, pokryte jasnozielonymi, delikatnymi igłami. Ze względu na niewielkie rozmiary ten świerk sprawdzi się w każdym ogrodzie. Poleca się go zwłaszcza na szpalery, do posadzenia w wyeksponowanych miejscach na trawniku lub do dekoracji skalniaków.

Wymagania i uprawa
Roślinę warto uprawiać na stanowiskach słonecznych. Preferuje żyzne, próchnicze, umiarkowanie wilgotne gleby o odczynie lekko kwaśnym. Jest wytrzymała na mróz, jednak kilkuletnie okazy powinno się jesienią osłaniać. Źle znosi suszę – trzeba ją podlewać. Ponadto podłoże zaleca się ściółkować. Świerk biały lubi wilgotne powietrze – w miejscach suchych. Jest często atakowany przez przędziorki.

6. Świerk kłujący (Picea pungens)

Fot. 6

Okazałe drzewo o rozłożystym, stożkowatym pokroju, dorastające do 15-20 m. Ma mocne, sztywne pędy, odrastające od przewodnika pod kątem prostym. Igły są grube, kłujące, niebieskozielone z siną linią. Nie sposób przeoczyć innej jego ozdoby – jasnobrązowych, zwisających szyszek o pofałdowanych łuskach. Gatunek ten zajmuje dużo przestrzeni i z reguły sadzi się go w wyeksponowanym miejscu jako soliter.

Wymagania i uprawa
Świerk kłujący najlepiej uprawiać w miejscu słonecznym. Dzięki temu atrakcyjnie się wybarwia i gubi mniej igieł. Znosi różne typy gleb, oprócz podmokłych. Lubi podłoża przepuszczalne, próchnicze o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym. Jest wytrzymały na mróz i zanieczyszczenie powietrza. W czasie susz zaleca się go podlewać. Ze szkodników najczęściej zagrażają mu przędziorki i mszyce.

7. Kosodrzewina (Pinus mugo)

Fot. 7

Zwykle osiąga ok. 2 m wysokości (maksymalnie 4 m) i głównie rozrasta się wszerz, z tego względu potrzebuje dużo przestrzeni. Ma luźny, szerokokulisty pokrój. Pędy wyrastają pionowo od podstawy. Pokryte są gęsto długimi, sztywnymi igłami. Kosodrzewina nadaje ogrodowi dzikiego, naturalnego charakteru. Warto ją sadzić na skalniakach i wrzosowiskach. Zapobiega erozji gleby, np. na skarpach.

Wymagania i uprawa
Kosodrzewina najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych (jest bardziej gęsta), ale toleruje także półcień. Nie ma dużych wymagań glebowych – znosi mało żyzne, piaszczyste podłoża. Gleba nie może być jednak zbita i podmokła. Gatunek dobrze wytrzymuje mrozy. Toleruje warunki miejskie. Nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych, poza sporadycznym zimowym podlewaniem.

8. Cyprysik nutkajski 'Pendula' (Chamaecyparis nootkatensis 'Pendula')

Fot. 8

Ma atrakcyjny, płaczący pokrój, z tym że pędy wyrastają od pnia pod kątem prostym, aby w dalszych częściach silnie zwisać. Igły mają matowo- lub szarozielony kolor. Cyprysik dorasta do 8 m. Ze względu na oryginalny wygląd warto go posadzić jako wyeksponowany soliter.

Wymagania i uprawa
Najlepiej prezentuje się na jasnym, otwartym stanowisku, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że potrzebuje przestrzeni. Preferuje podłoża gliniaste lub gliniasto-piaszczyste. Znosi gorsze typy gleb. Lubi miejsca o wysokiej wilgotności powietrza. Jest odporny na mróz. W czasie suszy powinno się go podlewać. Cięcie ogranicza się do usuwania uszkodzonych i uschniętych pędów.

9. Jałowiec pospolity (Juniperus communis)

Fot. 9

Ten krzew dorasta do 3-5 m. Może mieć pokrój krzewiasty, kulisty, stożkowaty lub płożący (w zależności od odmiany). Igły są krótkie, sztywne, kłujące i porastają pędy z każdej strony. Jesienią pojawiają się szyszkojagody – to ceniona przyprawa, szczególnie do dań z dziczyzny.

Wymagania i uprawa
Jałowiec ma małe wymagania siedliskowe – radzi sobie zarówno na słońcu, jak i w cieniu. Toleruje różne typy gleb, również te mało zasobne w składniki pokarmowe. Jest wytrzymały na mróz. Gorzej znosi warunki miejskie. Ma płytki system korzeniowy, dlatego należy unikać sadzenia go na stanowiskach otwartych, gdzie wieją silne wiatry. Jesienią warto podwiązać mu pędy, aby nie łamały się pod ciężarem śniegu i lodu.

10. Modrzew europejski (Larix decidua)

Fot. 10

To okazałe drzewo – osiąga nawet do 50 m wysokości (ale istnieją też formy małych drzew). Ma gruby, regularny pień. Korona u młodych modrzewi jest stożkowata, u starszych bardziej nieregularna i rozłożysta. Delikatne, jasnozielone, sezonowe igły są zebrane w pęczki. Ozdobą modrzewia są także drobne, owalne szyszki. Ze względu na rozmiary rośliny te uprawia się w dużych ogrodach oraz parkach.

Wymagania i uprawa
Modrzew powinno się posadzić w miejscu słonecznym. Potrzebuje dużo przestrzeni. Lubi gleby średnio ciężkie, zasobne w składniki pokarmowe, ale przepuszczalne. Gatunek jest odporny na mróz. Znosi zanieczyszczenie powietrza. Dobrze znosi cięcie – można go formować na żywopłoty.

Tekst: Michał Mazik, zdjęcia w tekście: (1) Dieter Schlack/floranza.de/CC BY-SA 3.0,Wikimedia Commons; (2) F. D. Richards/CC BY-SA 2.0/Flickr; (3) (4) iVerde; (5) "Picea glauca 'Delp's Dwarf'"/F. D. Richards/CC BY-SA 2.0, "Picea glauca 'Delp's Dwarf'"/F. D. Richards/CC BY-SA 2.0; (6) (7) iVerde; (8) WWalas/CC BY-SA 4.0/Wikimedia Commons/Link; (9) Bronisław Dróżka/Pixabay; (10) Hans Braxmeier, Gosia K./Pixabay; zdjęcie tytułowe: Mabel Amber/Pixabay