TOP 10 cieniolubnych roślin doniczkowych

Rośliny doniczkowe, które możesz uprawiać w cieniu!

Większość roślin uprawianych w pomieszczeniach najlepiej rośnie na stanowiskach o dużej ilości światła rozproszonego. Często są to rośliny tropikalne – np.: krzewy, epifity czy liany w środowisku naturalnym rosnące pod koroną drzew. Inne natomiast same są drzewami!

Z roślinami wytrzymującymi zacienienie sprawa nie jest już tak prosta. Rośliny cieniolubne w praktyce są cienioznośne. Radzą sobie w takich warunkach bez dużej straty w wyglądzie. Zazwyczaj wolno rosną, mogą nie kwitnąć lub są nieco gorzej wybarwione, ale wciąż pozostają efektownymi dekoracjami wnętrz.

O zamiokulkasie zamiolistnym (Zamiculcas zamiifolia) mówi się, że jest żelazną rośliną – ciężko go uśmiercić. W praktyce jest to możliwe, gdy nadmiernie się go podlewa. Liście żółkną, gniją u podstawy i zamierają. W takim wypadku można jednak przyciąć je, przesuszyć bryłę korzeniową. Wtedy jest szansa, że zamiokulkas odbije od kłączy. Kluczem jest więc oszczędne nawadnianie. Roślina dobrze radzi sobie w cieniu. Utrzymuje zabarwienie i połysk liści. W cieniu rośnie wolniej.

Dekoracyjność: Roślina osiąga zwykle kilkadziesiąt centymetrów wysokości (może dorastać do 150 cm). Wytwarza eliptyczne lub jajowate, błyszczące, zielone liście wyrastające na mięsistych, okrągłych w przekroju pędach. Gatunek nadaje wnętrzom pewnej egzotyki. W naturze zamiokulkas występuje w Tanzanii oraz na wyspie Zanzibar.

Skrzydłokwiat (Spathiphyllum) jest rośliną ozdobną z liści i kwiatów. Bardzo dobrze radzi sobie w półcieniu i cieniu. Można uprawiać go w ciemnych łazienkach (z oknem) a także na klatkach schodowych. Nie lubi silnego nasłonecznienia. Zaleca się go podlewać umiarkowanie. Nie można używać środków do nabłyszczania liści.

Dekoracyjność: Roślina osiąga zwykle 20-50 cm wysokości. Wytwarza gęstą kępę złożoną z lancetowatych, ostro zakończonych, błyszczących liści. Termin kwitnienia może być różny – faktycznie może zakwitnąć przez cały rok. Wytwarza efektowne białe kwiatostany (kolbiaste pseudancjum).

Wężownica gwinejska (Sansevieria trifasciata) nazywana potocznie "językiem teściowej", podobnie jak zamiokulkas jest nazywana roślina ze stali, a zaszkodzić jej może głównie nadgorliwe podlewanie. Nie można też lać wody bezpośrednio do rozety. W przeciwieństwie do wymienionego gatunku radzi sobie w półcieniu, ale także w miejscach słonecznych. Całkowity cień jest niewskazany – liście są wiotkie i łamliwe. Jest mało podatna na choroby i szkodniki.

Dekoracyjność: Wężownica zwykle osiąga ok. 75 cm wysokości (maksymalnie do 120 cm). Istnieją także odmiany miniaturowe. Ozdobą rośliny są mieczowate, sztywne, ostre liście z marmurkowym wzorem (jasna- i ciemna zieleń). Odmiany kupowane z żółtym obrzeżeniem liści nowe blaszki liściowe wykształcają już bez efektownego marginesu. Roślina pasuje zarówno do tradycyjnych jak i nowoczesnych miejsc. Nadal jest bardzo często aranżowana w budynkach instytucji publicznych i biurach, ale stopniowo wypiera ją zamiokulkas. 

Wężownica walcowata (Sansevieria cylindrica) ma podobne wymagania co jej kuzyn – wężownica gwinejska. Znosi warunki półcieniste i okresy suszy. Można ją ustawić w łazience lub w pokoju w dużym oddaleniu od okna.

Dekoracyjność: Ma oryginalne liście – są cylindryczne, okrągłe w przekroju, zwężające się ku górze, ostro zakończone. Wyrastają prawie pionowo. Wzór jest podobny jak u kuzyna. Wężownica walcowata nadaje pomieszczeniom niesamowitego uroku.

Trzykrotkę pasiastą, pasiatkę (Tradescantia zebrina) uprawia się ze względu na jej małe wymagania, efektywne wybarwienie liści, a także jadalność (jest m.in. pokarmem dla patyczaków). Jest jedną z najpopularniejszych roślin domowych. Roślina lubi miejsca o dużej ilości światła rozproszonego. Radzi sobie w miejscach cienistych, ale pędy są bardziej wiotkie a liście mniej wybarwione. Uprawa w takich warunkach wciąż jest możliwa. Podłoże powinno być stale wilgotne, ale nie mokre. Trzykrotkę po kilku latach przestaje być dekoracyjna, dlatego warto ją rozmnożyć przez ukorzenianie sadzonek pędowych.

Dekoracyjność: Trzykrotka wytwarza płożące pędy o maksymalnej długości do 10 m. Szerokolancetowate liście z wierzchu mają zielono-fioletową barwę z dwoma srebrzystymi pasami, od spodu są bordowoczerwone. Można ją uprawiać w kwietnikach, wiszących pojemnikach lub u podstawy innych roślin, np.: o drzewiastym pokroju.

Zobacz, jakie produkty do kwiatów domowych oferujemy w naszym sklepie online

Bluszcz pospolity (Hedera helix) bywa rośliną kapryśną w kwestii nawadniania. Nadmiar wody prowadzi do żółknięcia i opadania liści, nawet krótkotrwała susza do brązowienia i zasychania. Wymaga systematyczności – podłoże powinno być stale umiarkowanie wilgotne. Natomiast gatunek dobrze radzi sobie w półcieniu i cieniu.

Dekoracyjność: Bluszcz pospolity wytwarza płożące pędy gęsto pokryte klapowatymi liśćmi. Zabarwienie i "rysunek" blaszek zależy od odmiany. Egzemplarze rosnące w cieniu wytwarzają liście nieco mniejsze i gorzej wybarwione (słabszy kontrast). Wzrost wciąż jest dobry.

Jeśli zamierzamy uprawiać hoje (Hoya) w dużym zacienieniu najpierw warto pozwolić jej podrosnąć na niezbyt nasłonecznionym parapecie. Roślina radzi sobie z niedoborem światła, jednak jej wzrost zostaje zahamowany. Zdarza się, że w ciągu kilku lat wykształca zaledwie kilka liści, chociaż cały czas utrzymuje efektowny wygląd. Aby hoja zakwitła (lub kwitła obficie) warto podwiązać jej na pędy na sznurkach. W takiej sytuacji światło dociera do pędów z każdej strony.

Dekoracyjność: Roślina jest pnączem. Wytwarza grube, błyszczące, jajowate, ostro zakończone, ciemnozielone liście. Kwiaty są białe lub różowe, zebrane w baldachowate kwiatostany. Wydzielają słodki zapach. Niestety potrafią mocno "śmiecić" wraz z przekwitaniem.

Aspidistra wyniosła (Aspidistra elatior) nie bez powodu nazywana jest "żelaznym liściem". Znosi pełne zacienienie (ale nie pomieszczenia bez okien), susze, przeciągi i zanieczyszczenia powietrza (tytoń, wyziewy z kuchenek i inne). Jest dobrym gatunkiem dla zapominalskich. Nie lubi nadmiaru wody. Nie potrzebuje regularnego nawożenia.

Dekoracyjność: Aspidistra to bezłodygowa roślina kłączowa dorastająca zwykle do 60 cm wysokości. Duże, eliptyczne, ostro zakończone ciemnozielone liście z dobrze widocznym unerwieniem wyrastają na długich ogonkach. Tworzy gęste kępy. Poradzi sobie w łazience, na korytarzu oraz w sypialni. Jej liście wykorzystuje się we florystyce.

Cissus australijski (Cissus antarctica) lubi miejsca widne ze światłem rozproszonym, ale radzi sobie także w półcieniu. Należy do grupy roślin pokojowych dla osób początkujących. Jest łatwy w uprawie i ma niewielkie wymagania. W zasadzie pielęgnacja ogranicza się do systematycznego, ale niezbyt częstego podlewania i sporadycznego nawożenia.

Dekoracyjność: Cissus to pnącze wytwarzające atrakcyjne liście o wyraźnych, ząbkowanych brzegach. Nadaje się do aranżacji wiszących pojemników oraz kwietników.

Cissus rombolistny (Cissus alata) jeszcze nie tak dawno przeżywał swoje złote lata. Był powszechnie spotykany w domach ze względu na łatwość uprawy. Stał się niemal pospolity – jak paprocie. Później jego popularność osłabła. Wciąż jest to jednak cenny gatunek, który w dodatku poradzi sobie w miejscach półcienistych.

Dekoracyjność: Tworzy długie, wspinające się pędy (do 1,5 m długości) pokryte błyszczącymi liśćmi złożonymi z trzech romboidalnych listków. To dobra propozycja na wiszące kwietniki lub uprawę z użyciem kratownic lub palików.

Tekst: Michał Mazik, zdjęcie tytułowe: kolaż fot. z tekstu

A ty? Znasz inne rośliny, które nadają się do ciemnych pomieszczeń? Daj znać w komentarzu!