Zamiokulkas w naturze występuje w Tanzanii oraz na wyspie Zanzibar - panuje tam suchy klimat podrównikowy. Rośliny rosną na suchych i kamienistych terenach, w cieniu wyższych roślin.
Nazwa rodzajowa Zamioculcas pochodzi od łacińskiej nazwy sagowca – Zamia, oraz od arabskiego golgas – oznaczającego bulwę. Liście zamiokulkasa są podobne do liści zamii - paproci. To właśnie od niej zamiokulkas zawdzięcza swoją nazwę - zamiifolia (zamiolistny). Zamiokulkas nie jest jednak spokrewniony z zamią. Obie rośliny są bardzo często mylone ze sobą.
Zamiokulkas ma niewielkie wymagania, charakteryzuje się dużą wytrzymałością na niekorzystne warunki - znosi zacienienie oraz rzadkie podlewanie, dlatego często bywa nazywany żelazną rośliną.
Główną ozdobą zamiokulkasa są liście - eliptyczne lub jajowate, z lekko zaostrzonym wierzchołkiem. Są mięsiste, błyszczące. Liście mają bardzo krótkie ogonki, ułożone są naprzemianlegle na grubych pędach, wyrastających z bulw. Bulwy są okrągłe w przekroju, mięsiste, zielone, u dołu grubsze.
