Nazwa rodzajowa Zamioculcas pochodzi od łacińskiej nazwy Zamia (rodzaj paproci), oraz od arabskiego golgas – oznaczającego bulwę. Jako roślina domowa, zamiokulkas został rozpowszechniony dopiero w 1996, ale europejskim botanikom był już znany w pierwszej połowie XIX wieku.

Zamiokulkas to roślina zielna dorastająca od 30 do nawet 150 cm. Ma wzniesiony, krzaczkowaty pokrój z tendencją do "rozkładania się". Główną ozdobą są liście – eliptyczne lub jajowate, z lekko zaostrzonym wierzchołkiem. Są mięsiste i błyszczące. Mają bardzo krótkie ogonki i są ułożone naprzemianlegle na grubych, okrągłych w przekroju pędach. Te wyrastają z mięsistych, bardzo grubych kłączy.

Kolbowe kwiatostany rośliny są bardzo charakterystyczne ale nie stanowią elementu ozdobnego. Otoczone zieloną pochwą tworzą się tuż przy poziomie gruntu. Pochwa pozostaje na roślinie i w późniejszym okresie chroni owocostany złożone z jasnych (białych) jagód.

Wymagania i uprawa

Zamiokulkas ma niewielkie wymagania, charakteryzuje się dużą wytrzymałością na niekorzystne warunki – znosi zacienienie oraz rzadkie podlewanie (choć woli mieć umiarkowanie wilgotną ziemię). W naturze rośliny te rosną na suchych i kamienistych terenach, w cieniu wyższych roślin.

Roślina ma małe wymagania pokarmowe. Możemy ją nawozić nawozem do roślin zielonych raz w miesiącu (od kwietnia do września).

Rośliny najlepiej się czują gdy są systematycznie przesadzane – młode (2-3 letnie) przesadzamy co roku, starsze co 3 lata. Zamiokulkasy możemy rozmnażać przez podział kłączy lub przez sadzonki liściowe najlepiej wiosną.

Zastosowanie

Często bywa nazywany żelazną rośliną. Zamiokulkas jest idealny do biur i dla ludzi nie mających czasu na bardziej wymagające kwiaty.

Zdjęcia: flowercouncil.co.uk