Berberys ottawski 'Superba'

Spis treści

Jak wygląda? Jak uprawiać? Gdzie posadzić?

Berberys ottawski (Berberis xottawensis) 'Superba' rośnie dosyć szybko, ma łukowato wygięte pędy, osiąga 3-4 m wysokości. Kwitnie w maju. Kwiaty tej odmiany są drobne, żółte, zebrane od kilku do kilkunastu w zwisających, groniastych kwiatostanach. Pomimo że kwiatostany nie są zbyt duże, bardzo ładnie prezentują się na tle ciemnych liści.

Liście berberysu 'Superba' są okazałe, w kształcie łopatkowate, całobrzegie, ciemnoczerwone; pokrywa je niebieskawy, woskowy nalot. Eliptyczne owoce mają do 8 mm długości, dojrzewają we wrześniu, przyjmując jasnoczerwony kolor. Stają się dobrze widoczne zwykle dopiero po opadnięciu liści, późna jesienią. Utrzymują się na gałęziach przez całą zimę, jeśli nie zostaną zjedzone przez ptaki.

Zobacz więcej ciekawych berberysów

Uprawa i wymagania

Odmiana 'Superba' jest krzewem o skromnych wymaganiach uprawowych. Dobrze rośnie na większości przeciętnych gleb ogrodowych, także na podłożach lekkich, niezbyt zasobnych w składniki pokarmowe. Preferuje stanowiska słoneczne. W cieniu purpurowa barwa liści staje się mniej intensywna. Rośnie zdrowo, wykazuje pełną mrozoodporność oraz dosyć wysoką wytrzymałość na suszę.

Gdzie posadzić?

Od wielu lat odmiana 'Superba' jest często sadzona w formie szpalerów pełniących rolę zielonego ogrodzenia – na granicach działek, przy płotach, siatkach. Przez gęste, kolczaste pędy nie sposób się przedostać ani ludziom, ani zwierzętom. Krzew dobrze znosi cięcie, dlatego nadaje się na strzyżone żywopłoty, aczkolwiek formy naturalne, z łukowato przewieszającymi się gałęziami obwieszone zimą czerwonymi owocami są wyjątkowo dekoracyjne.

Podobne i równie wartościowe co 'Superba' są odmiany 'Auricoma', o bardziej wydłużonych liściach oraz 'Silver Miles', u której liście są ozdobione szarym, srebrzystym rysunkiem.

Wszystkie wymienione odmiany można z powodzeniem uprawiać w ogrodach przydomowych, na działkach, cmentarzach, w ogrodach osiedlowych. Wykorzystuje się je także do obsadzania przydrożnych pasów zieleni, bo jako jedne z nielicznych krzewów liściastych tolerują wysokie zasolenie podłoża.