Klon pensylwański

Klon o wężowej skórze

Klon pensylwański (Acer pensylvanicum) zaliczany jest przez botaników do sekcji Macrantha - t.j. klonów o „wężowej korze”. Określenie to wywodzi się od angielskiego terminu ‘snakebark’ łączącego w sobie dwa słowa oznaczające węża i korę. Prawie wszystkie gatunki klonów o „wężowej korze” pochodzą z Chin i Japonii. Wyjątkiem jest klon pensylwański, naturalnie porastający północno-wschodni obszar wybrzeża USA charakteryzujące się chłodnym, wilgotnym klimatem. Klon pensylwański sprowadzono na Stary Kontynent w 1755 roku. Od tamtej pory drzewo jest chętnie sadzone, zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej.

Opis rośliny

Klon pensylwański jest niewielkim drzewem o pojedynczym lub widlasto rozdzielającym się pniu i luźnej koronie, dorastającym do 10 m wysokości. Pędy tego gatunku są wzniesione, konary słabo się rozgałęziają.

Kora na młodych pniach, konarach i gałązkach jest gładka, oliwkowozielona z podłużnymi, białymi prążkami, wyjątkowo atrakcyjna zwłaszcza w okresie bezlistnym. U dorosłych egzemplarzy kora przybiera odcień szaro-brązowy z zielonkawo-białawymi paskami (patrz zdjęcia poniżej).

Liście klonu pensylwańskiego są duże (do 20 cm długości), odwrotnie jajowate, zakończone 3 szerokimi klapami, jasnozielone. Młode liście są od spodu rdzawo owłosione.

Kwiaty pojawiają się w maju i na początku czerwca już po rozwinięciu liści, są nieco większe niż u innych gatunków klonów, żółtawo-zielonkawe, zebrane w szczytowe, zwisające grona.

Owoce w postaci oskrzydlonych orzeszków są zebrane po kilkanaście w długich, łańcuszkowatych owocostanach. Po dojrzeniu skrzydlaki odrywają się od szypuły i opadają ruchem wirowym, niczym małe helikopterki, ku ziemi. Jesienią liście na drzewach przebarwiają się na żółto.

W 1984 roku klon pensylwański otrzymał nagrodę AGM (Award of Garden Merit) przyznawaną przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze RHS (Royal Horticulture Society) roślinom o wyjątkowych walorach ozdobnych oraz niewielkich wymaganiach uprawowych.

Gdzie posadzić?

Klon pensylwański najlepiej sadzić na glebach świeżych, żyznych, wilgotnych, ale przepuszczalnych. Drzewa dobrze rosną w półcieniu, w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru. We wschodnich rejonach kraju może zimą przemarzać, dlatego młode egzemplarze trzeba w pierwszych latach po posadzeniu zabezpieczać przed mrozem owijając pień słomianą matą lub agrowłókniną. Na zachodzie kraju oraz starsze egzemplarze zwykle dobrze zimują i nie wymagają okrywania.

Drzewo nadaje się do sadzenia w większych ogrodach i parkach, w miejscach wyeksponowanych zwłaszcza w okresie zimy. Oryginalna kora przyciąga uwagę i stanowi niemałą atrakcję praktycznie przez cały rok.

Opracowanie: Związek Szkółkarzy Polskich,  zdjęcie tytułowe: Grzegorz Falkowski Więcej o roślinach i ich producentach znajdziesz na e-katalogroslin.pl