Sałata rzymska (Lactuca sativa var. romana)
Sałata rzymska (Lactuca sativa var. romana), nazywana również sałatą długolistną, należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). Jest to odmiana botaniczna sałaty siewnej różniąca się jednak kształtem główki i wyglądem liści.
Wygląd rośliny
Sałata rzymska jak i pozostałe sałaty siewne, jest uprawiana w wielu krajach, w tym w Polsce. Roślina osiąga do 15-20 cm, a jeśli pozwolimy jej wytworzyć pęd kwiatostanowy nawet do 150 cm wysokości. Tworzy wydłużone liście składające się w zwarte główki. Są one pofalowane, kruche mają mocny i wyraźny, biały nerw środkowy.
Roślina kwitnie w drugiej połowie lata. Jej kwiaty są drobne, jasno-żółte i zebrane w małe koszyczki kwiatowe, a te z kolei w baldachy. Owocami są drobne niełupki.
Sałata rzymska wytwarza korzeń palowy z wieloma korzonkami bocznymi.
Wymagania i uprawa
To warzywo o krótkim okresie wegetatywnym, z powodzeniem więc nadaje się zarówno jako przedplon jak i poplon. Wymagania sałaty rzymskiej nie różnią się od gatunku (sałaty siewnej) – roślina lubi słoneczne stanowiska oraz żyzne, próchniczne i zasobne gleby o pH zbliżonym do obojętnego.
Przy zbiorze wiosennym powinna być uprawiana z rozsady (w tunelu lub szklarni). Po wschodach kiełki powinno się przerzedzić – optymalnie na 1 metrze bieżącym nie powinno rosnąć więcej niż 5 roślin.
Pielęgnacja
Sałatę należy systematycznie odchwaszczać i podlewać, gdyż do zdrowego rozwoju liści potrzebuje odpowiedniej ilości wilgoci. Przed sianiem lub wysadzeniem warto zasilić glebę nawozami mineralnymi lub organicznymi.
Zastosowanie
Liście sałaty rzymskiej mają soczysty delikatny smak z lekką goryczką. Nadają się do przyrządzania sałatek i jako dodatek po innych potraw (np. serów, jaj). Jest to warzywo bogate w składniki pokarmowe – sole mineralne (wapń, żelazo, fosfor) i witaminy (C, PP, witaminy z grupy B).
Polecane odmiany
- Liwia
- Romora
- Xanadu
- Krwistoczerwona Zimowa
Zdjęcia: geografika, karandaev / AdobeStock, Wikimedia Commons
Komentarze