Sałata rzymska (Lactuca sativa var. romana), nazywana również sałatą długolistną, należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). Jest to odmiana botaniczna sałaty siewnej różniąca się jednak kształtem główki i wyglądem liści.
Wygląd rośliny
Sałata rzymska jak i pozostałe sałaty siewne, jest uprawiana w wielu krajach, w tym w Polsce. Roślina osiąga do 15-20 cm, a jeśli pozwolimy jej wytworzyć pęd kwiatostanowy nawet do 150 cm wysokości. Tworzy wydłużone liście składające się w zwarte główki. Są one pofalowane, kruche mają mocny i wyraźny, biały nerw środkowy.
Roślina kwitnie w drugiej połowie lata. Jej kwiaty są drobne, jasno-żółte i zebrane w małe koszyczki kwiatowe, a te z kolei w baldachy. Owocami są drobne niełupki.
Sałata rzymska wytwarza korzeń palowy z wieloma korzonkami bocznymi.
Wymagania i uprawa
To warzywo o krótkim okresie wegetatywnym, z powodzeniem więc nadaje się zarówno jako przedplon jak i poplon. Wymagania sałaty rzymskiej nie różnią się od gatunku (sałaty siewnej) – roślina lubi słoneczne stanowiska oraz żyzne, próchniczne i zasobne gleby o pH zbliżonym do obojętnego.
Przy zbiorze wiosennym powinna być uprawiana z rozsady (w tunelu lub szklarni). Po wschodach kiełki powinno się przerzedzić – optymalnie na 1 metrze bieżącym nie powinno rosnąć więcej niż 5 roślin.
Pielęgnacja
Sałatę należy systematycznie odchwaszczać i podlewać, gdyż do zdrowego rozwoju liści potrzebuje odpowiedniej ilości wilgoci. Przed sianiem lub wysadzeniem warto zasilić glebę nawozami mineralnymi lub organicznymi.
Zastosowanie
Liście sałaty rzymskiej mają soczysty delikatny smak z lekką goryczką. Nadają się do przyrządzania sałatek i jako dodatek po innych potraw (np. serów, jaj). Jest to warzywo bogate w składniki pokarmowe – sole mineralne (wapń, żelazo, fosfor) i witaminy (C, PP, witaminy z grupy B).
Polecane odmiany
- Liwia
- Romora
- Xanadu
- Krwistoczerwona Zimowa
Zdjęcia: geografika, karandaev / AdobeStock, Wikimedia Commons