Dracena wonna

140

Dekoracyjność: cała roślina, ulistnienie, kora, pędy

Gleba: torfowa, lekka

Odczyn gleby: lekko kwaśna

Pokrój: wzniesiony

Wysokość: do 2 m

Korona: wąska

Stanowisko: słońce

Zastosowanie: roślina dekoracyjna, wnętrza

Spis treści

Opis rośliny Wymagania i uprawa Zastosowanie Wybrane odmiany

Dracena wonna (Dracaena fragrans) należy do rodziny szparagowatych (Asparagaceae). W środowisku naturalnym występuje w Afryce, w ciepłych wilgotnych lasach tropikalnych, gdzie osiąga pokrój drzewiasty.

W uprawie doniczkowej rośnie do 1,5-2 m (po wielu latach) i przyjęło się mówić, że jej dalszy wzrost ogranicza sufit. Dracena wonna wytwarza lancetowate, szerokie, zielone liście przypominające liście kukurydzy, które z czasem osiągają nawet 1 m długości. Pędy rośliny są grube, mięsiste.

Gatunek wytwarza wiechowate, zielonkawe, słodko pachnące kwiatostany (stąd jej nazwa), jednak w warunkach domowych raczej nie zakwita.

Wymagania i uprawa

Preferuje miejsca jasne, dobrze oświetlone, ale nie narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Najlepsza dla draceny wonnej jest duża ilość światła rozproszonego i 18-24ºC w trakcie sezonu wegetacyjnego (zimą około 18ºC).

Najlepiej posadzić ją w żyznym, przepuszczalnym podłożu (uniwersalna ziemia dla roślin pokojowych lub – jeszcze lepiej – ziemia dla palm, jukk i dracen). Na dnie należy usypać solidną warstwę drenażową. Roślinę przesadza się co kilka lat, gdy korzenie przerosną otwory w donicy.

Podstawowy zabieg pielęgnacyjny to podlewanie: latem średnio 2-3 razy w tygodniu, zimą co 7-10 dni, idealnie miękką, odstaną wodą. Dracena lubi zraszanie. Od wiosny do jesieni zaleca się co 2-3 tygodnie stosować nawóz ze zwiększoną ilością potasu i mikroelementów.

Dracena jest bardzo odporna na choroby, ale może być atakowana przez tarczniki i miseczniki.

Zastosowanie

Dracena wonna to egzotyczna dekoracja wnętrz. Potrzebuje przestrzeni, dlatego najlepiej ustawiać ją w dużym pokoju. W krajach o ciepłym klimacie może być rośliną ogrodową, a nawet żywopłotową, z której tworzy się tzw. "żywe płoty".