Przylaszczka pospolita występuje w Europie, na północ od Alp. Osiąga 15-20 cm wysokości. Jej liście są trójklapowe, zimozielone, gładkie, skórzaste i ułożone w rozetę. Z wierzchu ciemnozielone, od spodu lekko fioletowe.

Niebiesko-fioletowe (niekiedy białe lub różowe) kwiaty zamykają się na noc i podczas deszczowej pogody. Kwitnienie występuje przed rozwojem liści, od marca do maja.

Przylaszczka pospolita lubi glebę próchniczną, wapienną, stanowiska cieniste, półcieniste i stale wilgotne. Rośnie w lasach i zaroślach. Nie lubi przesadzania, jednak jeśli jest to konieczne, należy wykonywać tę czynność w czasie kwitnienia rośliny, kiedy wytwarza ona nowe korzenie, lub na początku lata - jest już zakorzeniona, ale ma czas, by zregenerować korzenie przed zimą.

Można ją sadzić na rabatach pod drzewami oraz na skalniakach, jednak w sąsiedztwie ocieniających ją krzewów.

W medycynie ludowej przylaszczka pospolita stosowana była niegdyś jako środek pomocny przy schorzeniach wątroby, nerek i pęcherza, jednak lecznicze właściwości rośliny nie zostały potwierdzone. Kłącze i korzenie przylaszczki zawierają zaś trującą protoanemoninę.

W Polsce od 2004 r. przylaszczka podlega ścisłej ochronie gatunkowej.