Oman wielki

Dekoracyjność: kwiatostany

Gleba: przepuszczalna, piaszczysto-gliniasta, każda ogrodowa, żyzna

Kolor kwiatów: żółte

Kwiatostan: koszyczek kwiatowy

Kwiaty: duże, pachnące

Odczyn gleby: lekko kwaśna, obojętna

Owoce: niełupka

Pokrój: wyprostowany, wzniesiony

Przydatność do spożycia: korzenie

Zapach: kwiaty

Wysokość: 2 m

Okres kwitnienia: VII, VIII, IX

Trwałość liści: sezonowe

Wilgotność: gleba stale wilgotna

Stanowisko: słońce, półcień

Zastosowanie: brzegi zbiorników wodnych, nasadzenia naturalistyczne, w grupie, ogrody przydomowe, roślina lecznicza, ogrody wiejskie, rabaty

Oman wielki (Inula helenium) należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). Pochodzi z obszarów Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej. W Polsce można go spotkać nad brzegami rzek i miejscach stale wilgotnych.

To bylina osiągająca niekiedy wysokość do 2 metrów. Łodyga jest wzniesiona, sztywna, gruba i bruzdowana, w górnej części mocno rozgałęziona. Cała jest pokrywa włoskami. Liście dolne są duże (15-80 cm!) i eliptyczne, a górne sercowato-jajowate. Wszystkie są bezogonkowe (siedzące), piłkowane lub ząbkowane, miękkie i filcowato owłosione.

Oman wielki kwitnie w lecie, w lipcu, sierpniu i wrześniu. Na końcach pędów pojawiają się spore (8 cm średnicy), żółte kwiatostany-koszyczki o bardzo wąskich i długich kwiatach języczkowych. Roślina należy do miododajnych. Owocem omanu jest niełupka.

Tworzy grube, rozgałęzione kłącza oraz silne korzenie.

Wymagania i uprawa

Oman nie ma wielkich wymagań glebowych, ale najlepiej rośnie na podłożu żyznym, wilgotnym i piaszczysto-gliniastym o pH zbliżonym do obojętnego. Preferuje stanowiska słoneczne, chociaż znosi również półcień. Roślina jest mrozoodporna.

Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się do odchwaszczania, podlewania w razie przedłużających się okresów suszy oraz ochroną przed szkodnikami. Dobrze reaguje na nawożenie organiczne.

Roślinę rozmnaża się przez wysiew nasion wprost do gruntu lub z rozsady co wykonujemy wiosną (III-V). Można również dzielić jej karpy (kilku letnich roślin).

Surowcem leczniczym są korzenie i kłącza omamu wielkiego. Ich zbiór odbywa się wczesną wiosną lub jesienią. Największy plon uzyskuje się zwykle w 2-3 roku uprawy.

Zastosowanie

Bylina jest uprawiana głównie ze względu na cenne właściwości lecznicze, ale oczywiście można ją wykorzystać w ogrodzie tworząc wysokie, bylinowe rabaty.

Wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybowe, żółciopędne, moczopędne. Pomaga m.in. przy zwalczaniu kaszlu, zapaleniach gardła, chrypce i zaburzeniach trawiennych. Dodatkowo zawiera w sobie dużo inuliny.