Świerk kaukaski (Picea orientalis) należy do rodziny sosnowatych (Pinaceae). W środowisku naturalnym występuje w Azji. W Polsce to roślina zadomowiona, czasem spotykana w ogrodach. Osiąga znaczne rozmiary - nawet 35m wysokości.

Korona jest dość zwarta, regularna, stożkowata. Posiada najkrótsze igły ze świerków, nie przekraczające 1cm długości. Są kłujące, błyszczące i mają ciemnozieloną barwę. Szyszki są wąskie, wydłużone o brązowej barwie.

Wymagania i uprawa:

Świerk kaukaski dobrze rośnie na stanowiskach lekko zacienionych, zacisznych, osłoniętych od wiatru. Dobrze znosi także pełne zacienienie - najlepiej ze świerków uprawianych w Polsce. Preferuje podłoża żyzne, przepuszczalne o lekko kwaśnym lub kwaśnym odczynie. Nie znosi gleb wapiennych. To roślina średnio mrozoodporna.

Młode okazy można sadzić jesienią lub wiosną. Warto osłonić je od strony wschodniej. W czasie susz i zimą drzewa zaleca się podlewać (w szczególności młode okazy). Dobrze reaguje na nawozy organiczne i ściółkowanie podłoża. Profilaktycznie zaleca się stosować gnojówki z roślin - jako ochronę przed chorobami i szkodnikami. Nie wymaga cięcia.

Zastosowanie:

Świerk kaukaski można sadzić w dużych ogrodach lub parkach jako soliter. Drzewo z wyglądu przypomina nieco rodzimy świerk pospolity. Nadaje się do dekoracji ogrodów wielu typów, w tym wiejskich i leśnych. Odmiany karłowe są cenione przy dekoracji skalniaków i wrzosowisk.

zdjęcie: shioshvili at Flickr (Flickr) [CC BY-SA 2.0], via Wikimedia Commons