Szafirek groniasty (Muscari neglectum syn. Muscari racemosum) to znana roślina cebulowa z rodziny szparagowatych (Asparagaceae). Występuje głównie na obszarze śródziemnomorskim i w Azji Mniejszej, w Polsce kwitnie na polach i trawiastych zboczach. Obok szafirka armeńskiego jest najczęściej uprawianym gatunkiem tej rośliny.
Jest to bylina, której łodyga dorasta do 20-30 cm. Liście są odziomkowe, wąskie, równowąskie, pojawiają się wczesną wiosną i osiągają do 40 cm długości. Dojrzałe przewieszają się w ok. połowie długości.
Szafirek groniasty kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Na jej szczycie łodygi wytwarza groniasty, stożkowy i mocno zbity kwiatostan. Kwiaty są elipsoidalne, mają zrośnięte płatki długości 4-6 mm i mogą być w kolorach: niebieskim, fioletowym, błękitnym. Rozwijają się od dołu do góry. Owocami szafirków są charakterystyczne, sercowate torebki (5-10 mm).
Roślina wytwarza niewielką, niejadalną (lekko trującą), podziemną cebulę, mającą ok. 6 cm w obwodzie.
Wymagania i uprawa
Szafirek groniasty nie ma specjalnych wymagań glebowych, ale lubi ziemię lekko wilgotną i próchniczą oraz stanowiska nasłonecznione. Odczyn pH gleby powinien oscylować od lekko zasadowego, przez obojętny do lekko kwaśnego.
Szafirek ten jest całkowicie mrozoodporny (do -35°C).
Rozmnaża się go przez dzielenie rozrośniętych cebul, które najlepiej sadzić we wrześniu i październiku.
Zastosowanie
Szafirki polecane są na wiosenne obwódki rabat i jako wypełnienie wśród niskich, płożących gatunków roślin. Są chętnie sadzone na trawie, by wiosną zdobić murawę. Pojawiają się w zestawieniach z roślinami na ogrodach skalnych.
Nadają się na kwiat cięty, ponieważ całkiem długo zachowują świeżość w wazonie.
Tekst: Katarzyna Jeziorska, zdjęcia: Elstef/Pixabay, Jola/konkurs Home Sweet Home 2, "Muscari neglectum Baby's Breath"/karen_hine/CC PDM 1.0, iBulb
Komentarze