Obok szafirka armeńskiego najczęściej uprawiany gatunek tej rośliny. Szafirek groniasty występuje głównie na obszarze śródziemnomorskim i w Azji Mniejszej, w Polsce kwitnie na polach i trawiastych zboczach.

Jest byliną z niewielką, podziemną cebulą, mającą ok. 6 cm w obwodzie.

Jego łodyga dorasta do 30 cm, na jej szczycie znajduje się groniasty, stożkowy i zbity kwiatostan. Kwiaty są kuliste, niebieskie, niebiesko-fioletowe lub białe (odmiana 'Album'). Liście odziomkowe, równowąskie, pojawiają się wiosną.

Szafirek groniasty kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Nie ma specjalnych wymagań glebowych, ale lubi ziemię lekko wilgotną i próchniczą oraz stanowiska nasłonecznione. Jest całkowicie mrozoodporny. Rozmnaża się go przez dzielenie rozrośniętych cebul, które najlepiej sadzić we wrześniu.

Polecany do ogrodów skalnych, na obwódki, trawniki oraz na kwiaty cięte.