Obok szafirka armeńskiego najczęściej uprawiany gatunek tej rośliny. Szafirek groniasty występuje głównie na obszarze śródziemnomorskim i w Azji Mniejszej, w Polsce kwitnie na polach i trawiastych zboczach.
Jego łodyga dorasta do 30 cm, na jej szczycie znajduje się groniasty, stożkowy i zbity kwiatostan. Kwiaty są kuliste, niebieskie, niebiesko-fioletowe lub białe (odmiana 'Album'). Liście odziomkowe, równowąskie, pojawiają się wiosną.
Szafirek groniasty kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Nie ma specjalnych wymagań glebowych, ale lubi ziemię lekko wilgotną i próchniczą oraz stanowiska nasłonecznione. Jest całkowicie mrozoodporny. Rozmnaża się go przez dzielenie rozrośniętych cebul, które najlepiej sadzić we wrześniu.
Polecany do ogrodów skalnych, na obwódki, trawniki oraz na kwiaty cięte.
