Śniedek wątpliwy (Ornithogalum dubium) to bylina cebulowa należąca do rodziny szparagowatych (Asparagaceae). Naturalnie występuje w Afryce i Azji. W Polsce uprawiana jest jako kwiat domowy, ponieważ nie zimuje w gruncie.
Śniedek ten posiada wiele odmian ozdobnych, które mogą dorastać do 15, 30, 70, a nawet 120 cm wysokości. Liście są długie, lancetowate, błyszczące i soczyście zielone. Roślina ta wytwarza grube łodygi i duże, groniaste kwiatostany złożone z luźno osadzonych kwiatów. Mają one gwiazdkowaty kształt, są miseczkowate, mają po sześć płatków i mogą być pomarańczowe, czerwone i żółte.
Zależnie od tego, kiedy i jak posadzimy rośliny, mogą zakwitać w różnych terminach. Sadzone do donic mogą kwitnąć zimą, wiosną, a sadzone do gruntu pokażą swoje kwiaty od lipca do września.
Rośliny te zawierają substancje toksyczne (ale niebezpieczne tylko przy spożyciu).
Wymagania i uprawa
Śniedki wątpliwe wymagają stanowiska z dużą ilością światła – w pełnym słońcu lub półcieniu. Gdy późną wiosną przesadzamy go do ogrodu, gleba powinna być żyzna, przepuszczalna, najlepiej lekko torfowa, o odczynie zbliżonym do obojętnego. Wymagają umiarkowanego podlewania.
Śniedek nie jest odporny na mrozy – cebulki należy wykopywać w październiku i przetrzymywać w suchym substracie przez okres zimowy (podobnie do mieczyków).
Zastosowanie
Śniedka można uprawiać na letnich rabatach oraz w donicach na tarasie i balkonie. Dodatkowo śniedka wątpliwego często sadzi się jesienią do doniczek w domu, aby zakwitł i zdobił mieszkanie w zimie.
Ciekawostki
Nazwa gatunkowa – dubium, pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego "wątpić", ponieważ kwiat ten tak bardzo różni się od pozostałych gatunków z rodzaju śniedek, iż można powątpiewać, czy do niego przynależy.
Tekst: Katarzyna Jeziorska, zdjęcia: iBulb