Miłka zakrzywiona (Eragrostis curvula)

Miłka zakrzywiona (Eragrostis curvula) to średniej wysokości trawa kępkowa z rodziny wichlinowatych. Gatunek pochodzi głównie z Afryki, ale jest też uprawiany w wielu innych krajach świata. W naturze zasiedla łąki, przydroża oraz nieużytki (często występuje na glebach ubogich).

Miłka zakrzywiona może dorastać do ok. 0,5 m, a w porze kwitnienia do ok. 1-1,5 m. Roślina tworzy bardzo liczne, szarozielone, odziomkowe, delikatne, wiotkie, wąskie, rurkowato zwinięte liście, w górnej części przewieszające się na zewnątrz. Liście zebrane są ponad ziemią w gęste, okazałe kępy o fontannowym lub płaczącym pokroju. W cieplejszym klimacie pozostają zimozielone, w naszym kraju zwykle przemarzają.

Miłka zakwita latem i kwitnie aż do jesieni (VII-X), rozwijając drobne, brunatno-czerwonawe kwiaty, zebrane na szczycie wzniesionego, lekko pochylonego pędu w luźne, rozpierzchłe, wiechowate kwiatostany, które w miarę przekwitania płowieją (nie mają dużych wartości ozdobnych). Po przekwitnieniu w kwiatostanach zawiązują się owoce (ziarniaki), zawierające wydłużone, jasnobrązowe lub beżowe nasiona.

Miłka tworzy gęsty, włóknisty system korzeniowy.

Wymagania i uprawa

Miłka zakrzywiona w uprawie preferuje słoneczne lub półcieniste stanowiska i przepuszczalne, umiarkowanie żyzne i niezbyt wilgotne gleby, ale poradzi sobie też na każdej typowej glebie ogrodowej. Nie toleruje natomiast podłoży zimnych, ciężkich i mokrych, na których choruje, a zimą zamiera. Z racji swego pochodzenia, miłka nie jest w pełni mrozoodporna i zimą może przemarzać, dlatego poleca się jej uprawę w najcieplejszych rejonach kraju i okrywanie na zimę np. gałązkami stroiszu.

Dla lepszego zimowania miłki nie należy ciąć jesienią – należy zachować jej liście i ściąć je dopiero wiosną kolejnego roku.

Miłkę najlepiej rozmnażać wiosną przez podział dorosłych egzemplarzy (metoda polecana głównie do rozmnażania odmian ozdobnych). Czasami może też dawać niewielki samosiew.

Zastosowanie

Miłka zakrzywiona to atrakcyjna trawa ozdobna, choć ze względu na swoją niepełną mrozoodporność, mającą w ogrodzie ograniczone zastosowanie. Ładnie prezentuje się na rabatach (min. z jeżówkami, rudbekiami, perowskią, rozchodnikiem okazałym), w ogródkach żwirowych i ogrodach preriowych, ale z powodzeniem może być też uprawiana w pojemnikach, chowanych na zimę do jasnego, chłodnego pomieszczenia. Warto sadzić ją w wyższych donicach, z których jej cienkie liście będą mogły malowniczo się zwieszać. Miłka nadaje się także do obsadzania murków i skarp, na ciepłych, osłoniętych, słonecznych stanowiskach.

Wybrane odmiany

• ‘Totnes Burgundy’ – o wielobarwnych liściach, początkowo zielonych, w sezonie przebarwiających się częściowo na różne odcienie koloru czerwonego i bordowego
  
  

Ciekawostki

Ze względu na swój oryginalny pokrój i oryginalne zabarwienie liści, miłka bywa nazywana płaczącą trawą miłości lub afrykańską trawą miłości.

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: "Eragrostis curvula"/danielatha/CC0 1.0., John Tann/African lovegrass inflorescence/CC BY 2.0/Link

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!