Żywotnikowiec japoński Thujopsis dolabrata

Żywotnikowiec japoński (Thujopsis dolabrata) to jedyny w swoim rodzaju gatunek drzewa iglastego z rodziny cyprysowatych. Naturalnie występuje w Japonii, gdzie zasiedla wilgotne, górskie lasy, jednak bywa też uprawiany w innych rejonach świata jako roślina ozdobna.

Jak wygląda żywotnikowiec japoński? Co go charakteryzuje?

Żywotnikowiec japoński może dorastać do ok. 35-40 m wys, jednak w naszym klimacie jest znacznie niższy (ok. 3-5/10 m wys). Drzewo posiada stożkowy, gęsty pokrój. Roślina przypomina żywotniki (stąd nazwa rodzajowa). Tworzy gruby, prosty pień (czasem ma też kilka pni), pokryty rdzawoczerwoną, łuszczącą się pionowymi pasami korą.

Wokół pnia układają się rozłożyste, zwieszające się lekko na końcach gałęzie i pędy, gęsto pokryte łuskowatymi, tępymi, szerokimi, ściśle przylegającymi do siebie, lekko mięsistymi liśćmi/igłami, które z wierzchu są ciemnozielone i błyszczące, a od spodu matowe i ozdobione kremowobiałym, żywicznym pasem. Po roztarciu wydzielają zapach żywiczny, lekko cyprysowy.

Żywotnikowiec japoński różni się też od żywotników szyszkami, które u tego gatunku są małe, kuliste, najeżone i pokryte drewniejącymi łuskami z wywiniętym wyrostkiem. Z wierzchu mają też sinofioletowy odcień, który zawdzięczają woskowemu nalotowi.

Jakie wymagania uprawowe ma żywotnikowiec?

Żywotnikowiec japoński to drzewo dość wymagające. Oczekuje półcienistego stanowiska (pstre odmiany potrzebują więcej światła) i żyznego, świeżego, przepuszczalnego, stale lekko wilgotnego podłoża, najlepiej o lekko kwaśnym odczynie pH. Preferuje też wysoką wilgotność powietrza.

Ze względu na umiarkowaną mrozoodporność (-20°C / -18°C), powinien być uprawiany w najcieplejszych rejonach kraju, na ciepłych, osłoniętych od wiatru stanowiskach.

Żywotnikowiec japoński może być rozmnażany przez sadzonki pędowe lub odkłady poziome.

Pielęgnacja żywotnikowca w ogrodzie

Żywotnikowiec japoński jest rośliną dość wymagającą, dlatego potrzebuje troskliwej opieki. W okresach suszy musi być podlewany, gdyż bardzo źle znosi niedobór wody. Wiosną warto go również zasilać nawozami wieloskładnikowymi dla iglaków, a glebę wokół niego ściółkować korą i kompostem. W chłodniejszych rejonach kraju młode egzemplarze poleca się też okrywać na zimę.

Żywotnikowiec nie wymaga systematycznego cięcia, gdyż posiada ładny, gęsty, naturalny pokrój. Kiedy jednak nadmiernie się rozrośnie, warto skracać końce jego pędów, dzięki czemu będzie ładnie się zagęszczał.

Jakie choroby i szkodniki mogą mu zagrażać?

Żywotnikowiec japoński uznawany jest za gatunek stosunkowo odporny na choroby i szkodniki. Zimą może mu natomiast zagrażać susza fizjologiczna i mroźne wiatry.

Zastosowanie ozdobne żywotnikowca japońskiego

Żywotnikowiec japoński rzadko bywa uprawiany w postaci gatunku, gdyż bardziej popularne są jego odmiany o większych walorach ozdobnych i bardziej kompaktowych rozmiarach. Można sadzić je na rabatach lub uprawiać na skalniakach. Dobrze komponują się z sosnami, żywotnikami i jodłami, ale też z bylinami. Większe odmiany ładnie wyglądają także jako solitery na trawnikach, karłowe nadają się natomiast do uprawy w pojemnikach na balkonach i tarasach.

Popularne odmiany żywotnikowca japońskiego

• 'Aurea' – pokrój stożkowy, igły z wierzchu żółtozielone, od spodu srebrzyste, wys ok 2-3 m
• 'Nana' – odm. karłowa o poduszkowym pokroju i zielonych igłach, wys ok. 0,5-1 m
• 'Variegata' – pokrój szerokostożkowy, igły zielone z kremowymi przebarwieniami, wys ok 1-1,5 m

Zdjęcia: KT_Photo, Avalepsap, MarinoDenisenko, tamu, billyfam / AdobeStock

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!