Lilia himalajska (Cardiocrinum giganteum) to okazała roślina cebulowa z rodziny liliowatych (Liliaceae). Mimo swojej polskiej nazwy nie należy tak naprawdę do rodzaju lilia, a do Cardiocrinum, czyli kardiokrinum – właśnie pod taką nazwą można znaleźć o niej najwięcej informacji. Ojczyzną kardiokrinum są leśne obszary Himalajów i Południowej Azji, ale ze względu na wspaniałe kwiaty, uprawia się je też w wielu innych krajach jako rośliny ozdobne.
Lilia himalajska to roślina bardzo wysoka – w czasie kwitnienia dorastająca nawet do 2-3 m wys. Wczesną wiosną rozwija duże, odziomkowe, zielone, szerokie, sercowate liście, tworzące nad ziemią gęstą rozetę.
Wczesnym latem (VI-VII) spomiędzy liści wyrasta wzniesiony, gruby, sztywny, owalny, pusty wewnątrz, ulistniony (głównie w dolnych partiach, liście pędowe duże, długoogonkowe), zielony lub czerwononabiegły, gładki pęd, na szczycie którego rozwijają się kwiatostany typu grono. Są one duże, trąbkowe, w pąku zielone, po rozwinięciu białe z bordowym przebarwieniem wewnątrz korony, silnie pachnące i lekko zwieszające się do dołu.
Lilia himalajska jest cebulową, ale monokarpiczną byliną co oznacza, że cebula mateczna kwitnie tylko raz, a potem zamiera, wydając wcześniej kilka cebul potomnych.
Wymagania i uprawa
Lilia himalajska to roślina piękna, ale też dość wymagająca. W uprawie oczekuje półcienistego lub cienistego, chłodnego stanowiska oraz żyznej, próchniczej, bardzo przepuszczalnej, lekko wilgotnej gleby o lekko kwaśnym odczynie pH. Nie lubi suszy, ale nie toleruje też zalania i mokrego podłoża (szczególnie zimą), dlatego najlepiej posadzić ja na terenie lekko podwyższonym.
Lilia himalajska jest umiarkowanie mrozoodporna (znosi do ok. -20°C), dlatego w chłodniejszych rejonach kraju poleca się jesienią wykopywać jej cebule i przechować do wiosny w pomieszczeniu.
Do gruntu cebule sadzi się wczesną wiosną na takiej głębokości, aby ich wierzchołek znajdował się tuż pod powierzchnią gleby. Jeśli zdecydujemy się pozostawić roślinę na zimę w gruncie, jesienią trzeba starannie zabezpieczyć ją przed mrozami grubą warstwą ściółki. Dla kardiokrinum bardzo niebezpieczne są też wiosenne przymrozki, dlatego młode liście należy przed nimi ochronić.
Lilia himalajska rozmnaża się przez cebulki potomne (kwitną po 2-3 latach), ale młode rośliny można uzyskać też z nasion (rośliny zakwitają dopiero po kilku latach).
Zastosowanie
Lilia himalajska najpiękniej prezentuje się w grupach na ocienionych rabatach i w ogrodach leśnych. U jej podstawy dobrze wyglądają gatunki cieniolubne jak paprocie, tawułki czy funkie.
Ciekawostką jest to, że mieszkańcy regionów naturalnego występowania kariokrinum, wykorzystują liście rośliny w formie okładów chłodzących, a puste pędy rośliny do robienia fujarek (instrument ludowy).
Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: wallygrom/CC BY-SA 2.0/Flickr,2,3; Old Itch/CC BY-SA 2.0/Flickr
Kwiaty cebulowe 
Jesienne kwiaty 
Ogród ozdobny 
Rośliny doniczkowe 
Owoce 
Warzywa 
Zioła 
Łąka kwietna 
Roślina tygodnia 
