Modrak morski Crambe maritima

Modrak morski (Crambe maritima), nazywany też kapustą morską, to okazała bylina z rodziny krzyżowych (Brassicaceae). Naturalnie występuje na terenach nadmorskich w Europie (w Polsce jego naturalnych stanowisk się nie spotyka), gdzie zasiedla piaszczyste wydmy i kamieniste plaże. Ze względu na atrakcyjny pokrój i jadalne liście, modrak uprawiany jest też w ogrodach jako warzywo lub roślina ozdobna.

Może dorastać do ok. 30-50/70 cm wys. W sezonie wegetacyjnym tworzy bardzo duże, odziomkowe, ogonkowe, mocno pofałdowane, głęboko klapowane, zielone liście, pokryte z wierzchu szaroniebieskim kutnerem i zebrane w rozłożyste, okazałe, gęste rozety.

Modrak morski kwitnie w maju i czerwcu. Roślina wydaje wzniesione, sztywne, grube, rozgałęzione, drewniejące u podstawy pędy, pokryte nielicznymi, powcinanymi liśćmi siedzącym. Na ich szczytach rozwijają się małe, białe, czteropłatkowe kwiaty, zebrane po kilkadziesiąt w wydłużone, luźne, wzniesione, lekko spłaszczone grona.

Organem podziemnym jest długi, gruby i mięsisty korzeń palowy.

Wymagania i uprawa

Modrak morski to roślina odporna na niesparzające warunki i łatwa w uprawie. Oczekuje słonecznego stanowiska i przepuszczalnego, wilgotnego, lekkiego, piaszczystego lub kamienistego podłoża, najlepiej o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie pH. Jest odporna na zasolenie gleby i powietrza. Lubi wilgotne podłoże, ale dobrze znosi też przejściową suszę. Jest dostatecznie mrozoodporna, wiec nadaje się do uprawy na terenie całego kraju.

Nie wymaga specjalnego nawożenia, ale dobrze reaguje na nawozy organiczne np. w postaci kompostu.

Modraka można rozmnażać z pomocą odrostów korzeniowych lub przez wysiew nasion. Podział rośliny może być natomiast trudny, ze względu na palowy system korzeniowy.

Zastosowanie

Modrak morski w ogrodzie może pełnić zarówno funkcję ozdobną jak i użytkową. Doskonale prezentuje się na żwirowych rabatach, ale może być też sadzony na murkach i skalniakach oraz wzdłuż ścieżek i chodników. Znakomicie nadaje się też do sadzenia w ogrodach nadmorskich, gdyż świetnie znosi zasolenie gleby i powietrza oraz silne wiatry. Ładnie wygląda w towarzystwie mikołajków nadmorskich, zawciągów pospolitych czy lepnicy nadmorskiej.

Jego duże liście są jadalne i mają łagodny, nieco orzechowy smak z nutką goryczy – niektórym przypominają smak szparagi. Są też bogate w witaminy i minerały. Najlepiej spożywać je po krótkiej obróbce termicznej, gdyż zjadane na surowo mogą powodować wzdęcia. Do spożycia nadają się też młode ogonki liściowe i młode pędy rośliny (najlepiej bielone).

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: knaufb, Monika, Picture Partners / AdobeStock

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!