Marchew zwyczajna jest jednym z podstawowych gatunków warzyw uprawianych w Polsce. Częścią jadalną marchwi jest zgrubiały korzeń spichrzowy.
Występuje w stanie dzikim pospolicie na terenach Europy, Azji i północnej Afryki. W Polsce w stanie dzikim jest rośliną bardzo pospolitą.

Marchew dobrze rośnie na glebach lekkich, przepuszczalnych, o dobrych stosunkach wodno-powietrznych. Najlepsze są gleby piaszczysto-gliniaste zasobne w próchnicę. Na glebie ciężkiej o wysokim poziomie wód gruntowych, korzenie marchwi będą się rozdwajać i zniekształcać.

Marchew powinno się uprawiać w drugim lub trzecim roku po oborniku. Przy uprawie marchwi należy kierować się płodozmianem. Dobre rośliny, po których można sadzić marchew to: groch, fasola, bób, warzywa kapustne, ogórek, pomidor, szpinak i cebula zwyczajna.

W uprawie marchwi należy pamiętać o regularnym odchwaszczaniu oraz o podlewaniu. Nie można dopuścić do długotrwałego przesuszenia gleby, gdyż może to prowadzić do rozdwajania się korzeni.

Marchew zwyczajna swoją popularność zawdzięcza przede wszystkim wartości odżywczej, walorom dietetycznym i smakowym. Jest bogatym, naturalnym źródłem karotenu (prowitaminy A), zawiera sporo witamin z grupy B, składników mineralnych, cukrów i znaczne ilości błonnika pokarmowego.

Marchew zwyczajna zaliczana jest do grupy warzyw korzeniowych.

Pozostałe rośliny w tej grupie to: brukiew (Brassica napus), burak ćwikłowy (Beta vulgaris), chrzan pospolity (Armoracia rustica), seler korzeniowy (Apium graveolens) oraz pietruszka korzeniowa (Petroselinum hortense var. microcarpum)