Tawuła wierzbolistna (Spiraea salicifolia)

Tawuła wierzbolistna (Spiraea salicifolia) to nieduży krzew z rodziny różowatych (Rosaceae). Na stanowiskach naturalnych można ją spotkać w różnych częściach Azji i Europy, w tym także w Polsce. Czasami bywa też uprawiana w ogrodach jako roślina ozdobna.

Krzew dorasta do ok. 1,5-2 m wys. i tworzy liczne, sztywne, drewniejące, w górnej części lekko przewieszające się na zewnątrz, mocno rozgałęzione pędy, pokryte dość dużymi, szerokolancetowatymi, zielonymi, drobno ząbkowanymi na brzegach liśćmi, z wyraźnie zaznaczonym na blaszce unerwieniem. Liście wyrastają na pędach skrętolegle.

Tawuła wierzbolistna kwitnie wczesnym latem (od czerwca do sierpnia). Drobne, niepozorne, różowe lub białe kwiaty, zebrane są na szczytach pędów w gęste, długie, okazałe, stożkowate kwiatostany. Malutkie płatki kwiatów są prawie niewidoczne, za to ich liczne, długie pręciki sprawiają, że kwiatostany wydają się być puszyste.

Tawuła wierzbolistna tworzy bardzo liczne i długie, podziemne rozłogi, dlatego na dobrych stanowiskach może być ekspansywna. Ponieważ jednak korzeni się dość płytko, rozłogi łatwo dają się usunąć. Krzew pozostawiony bez kontroli, może z czasem stworzyć duże skupiska i gęste zarośla.

Wymagania i uprawa

Tawuła wierzbolistna najlepiej rośnie w miejscach półcienistych i na żyznych, próchniczych, stale lekko wilgotnych glebach, gdyż w naturze takie właśnie stanowiska zasiedla najchętniej. Roślina jest jednak tolerancyjna i dostosuje się też do słabszych warunków. Dobrze znosi także przejściową suszę oraz zanieczyszczone powietrze. Jest również w pełni mrozoodporna i nie oczekuje zimowego okrycia.

Pomimo iż krzew jest tak tolerancyjny i mało wymagający, nieco kłopotliwa może być jego pielęgnacja, polegająca przede wszystkim na systematycznym usuwaniu przekwitłych kwiatostanów, które nie tylko szpecą roślinę, ale też osłabiają tworzenie się kolejnych kwiatów. Ważne jest też regularne przycinanie krzewu każdego roku wiosną lub po kwitnieniu, gdyż z czasem roślina lubi ogałacać się z liści od dołu, przez co traci urodę i przybiera dość nieporządny pokrój. Kolejna sprawa to systematyczne usuwanie odrostów, inaczej krzew nadmiernie się rozrośnie i stanie się ekspansywny.

Rozmnażanie tawuły wierzbolistnej jest bardzo łatwe. Młode rośliny łatwo można uzyskać z odrostów korzeniowych, ale można też wykorzystać do rozmnazania półzdrewniałe sadzonki pędowe.

Zastosowanie

Tawuła wierzbolistna nie należy do najefektowniejszych krzewów ozdobnych i jest jedną z mniej popularnych tawuł ogrodowych, mimo to można dla niej znaleźć zastosowanie. Dobrze sprawdza się w roli luźnego żywopłotu lub szpaleru, ale może być też wykorzystana do tworzenia grup ozdobnych z innymi krzewami (pod warunkiem kontroli jej rozrostu) np. innymi tawułami, kalinami czy berberysami.

Wybrane odmiany

• 'Alba' – białe kwiaty

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: iVerde