Aster nowoangielski (Symphyotrichum novae-angliae)

Aster nowoangielski (Symphyotrichum novae-angliae), nazywany też amerykańskim, to gatunek byliny z rodziny astrowatych (Asteraceae). Jego ojczyzną jest Ameryka Północna, ale jest też uprawniany w wielu innych krajach świata.

Aster nowoangielski to wysoka, okazała i bardzo żywotna bylina, dorastająca nawet do ok. 2 m wys. (posiada też wiele odmian karłowych). Roślina tworzy sztywne, rozgałęzione, mocne, wzniesione łodygi, rozrastające się w duże, gęste kępy. Łodygi są gęsto pokryte wąskolancetowatymi, długimi, zielonymi, całobrzegimi, siedzącymi liśćmi. Zarówno pędy jak i liście są kutnerowato owłosione.

Późnym latem i jesienią (VIII-X) na szczytach pędów rozwijają się liczne, koszyczkowe kwiaty, zebrane w gęste, duże, wiechowate kwiatostany. Kwiaty języczkowe są wąskie, lancetowate, długie i w zależności od odmiany mogą być białe, fioletowe, różowe lub czerwone. Kwiaty rurkowe są zwykle żółte.

Aster nowoangielski rozwija mocny system korzeniowy, ale nie tworzy rozłogów, co wraz z owłosionymi pędami odróżnia go od astra nowobelgijskiego. Jest też mniej wymagający i bardziej odporny od swojego kuzyna. Oba astry są nazywane potocznie marcinkami.

Wymagania i uprawa

Aster nowoangielski w uprawie oczekuje słonecznego stanowiska i żyznej, przepuszczalnej, umiarkowanie wilgotnej, zasobnej w wapń gleby. Dobrze znosi przejściową suszę i jest całkowicie mrozoodporny. Wykazuje też większą odporność na mączniaka prawdziwego od innych astrów bylinowych.

Jego wadą jest natomiast skłonność do obsuszania liści w dolnych partiach pędu, dlatego powinien być sadzony w towarzystwie niższych roślin, które zasłonią go od dołu. Wysokie odmiany mają też tendencję do pokładania się pod ciężarem kwiatów, dlatego warto zapewnić im podpory.

Późną jesienią, po skończonym kwitnieniu, warto obciąć pędy astrów nisko nad ziemią, dzięki czemu wiosną rośliny będą miały lepsze warunki do rozwoju nowych pędów. Zabieg można też przeprowadzić wiosną.

Aster nowoangielski może być rozmnażany przez podział (dość trudne, gdyż roślina mocno i głęboko się korzeni) lub przez sadzonki zielne, pobierane z pędów późną wiosną.

Zastosowanie

Aster nowoangielski to podstawowa bylina jesienna. Jego kwiaty pojawiają się na pędach pod koniec lata i jesienią, dlatego rośliny dobrze komponują się z innymi bylinami kwitnącymi o tej porze roku jak np. dzielżany, jeżówki, rudbekie czy inne gatunki astrów. Doskonale prezentuje się też w towarzystwie traw ozdobnych. Jego kwiaty nadają się do cięcia i kompozycji bukietowych.

Wybrane odmiany

• 'Barr´s Blue' – (zdj. 1) fioletowo-niebieska, wys. ok. 1-1,5 m
• 'Septemberrubin' – (zdj. 2, 3 i 4) fioletowo-różowa, wys. ok. 1,3 m
• 'Purple Dome' (zdj. 5) – fioletowo-różowa, wys. ok. 0,5 m
• 'Andenken am Alma Pötschke' – odm czerwono-różowa, wys. ok. 1,2 m
• 'Herbstschnee' – biała, wys. ok. 1-1,2 m

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: iVerde