Wilczomlecz mirtowaty Euphorbia myrsinites

Wilczomlecz mirtowaty (Euphorbia myrsinites) to sukulentowa, krótkowieczna bylina z rodziny wilczomleczowatych (Euphorbiaceae). Gatunek pochodzi z Azji i Europy Południowej, gdzie najchętniej zasiedla skaliste i trawiaste obszary, ale jest też uprawiany w ogrodach jako roślina ozdobna.

Jak wygląda i czym się charakteryzuje wilczomlecz mirtowaty?

Wilczomlecz mirtowaty nie jest wysoki, gdyż osiąga ok. 20 cm wysokości, jednak rozwija dwa razy dłuższe (ok. 40 cm dł.), mięsiste, grube, pokładające się na ziemi i lekko wzniesione na końcach do góry pędy, gęsto pokryte układającymi się spiralnie liśćmi. Są one grube, mięsiste, całobrzegie, szeroko jajowate z zaostrzonym wierzchołkiem (przypominają z daleka duże łuski). Liście są jasnozielone i pokryte intensywnym, sinoniebieskim, woskowym nalotem.

Wilczomlecz mirtowaty kwitnie wiosną (V-VI), rozwijając drobne, niepozorne, gwiazdkowate, żółte kwiaty właściwe, osadzone na długich szypułkach i otoczone dużymi, żółtozielonymi podsadkami, tworzącymi wokół nich rodzaj otulającego kołnierza. Pojedyncze kwiaty zebrane są na wierzchołkach pędów w luźne, główkowate kwiatostany. Po przekwitaniu kwiaty przekształcają się w owocostany (pękate torebki), wypełnione nasionami.

Jakie są wymagania wilczomleczu mirtowatego?

Wilczomlecz mirtowaty w uprawie preferuje ciepłe, słoneczne stanowiska i lekkie, przepuszczalne, zasobne w wapń, suche, stosunkowo jałowe, a nawet skaliste lub piaszczyste podłoża. Sadzony na podłożach zbyt żyznych i wilgotnych, wyciąga się, zielenieje i mocno rozkłada na boki, tracąc ładny pokrój i sinoniebieską barwę. Ponieważ szybko się starzeje, ogałacając dolne pędy z liści, co kilka lat wymaga odmładzania.

Roślina ma umiarkowaną mrozoodporność (-18/-23°C), dlatego przed zimą warto okryć ją stroiszem i unikać jej uprawy w najchłodniejszych rejonach kraju.

Wilczomlecz mirtowaty może być rozmnażany przez wysiew nasion (na dobrych stanowiskach daje też obfity samosiew, przez co może być ekspansywny), sadzonki pędowe lub podział dorosłych egzemplarzy.

Pielęgnacja – jak dbać o wilczomlecz?

Wilczomlecz dobrze radzi sobie z brakami wody, więc należy go podlewać umiarkowanie w ciągu przedłużających się okresów bez deszczu. Nie potrzebuje nawożenia.

Wszelkie prace pielęgnacyjne przy wilczomleczu należy wykonywać w rękawicach ochronnych, gdyż zawarty w jego tkankach sok mleczny, może powodować podrażnienia skóry.

Choroby i szkodniki – na co uważać?

Wilczomlecz mirtowaty jest mało podatny na ataki chorób i szkodników, jednak rośliny uprawiane w niewłaściwych warunkach, mogą być porażane przez choroby grzybowe (np. mączniaki, zgniliznę korzeni) lub atakowane przez mszyce bądź wełnowce.

Jakie zastosowanie w ogrodzie ma wilczomlecz mirtiwaty?

Wilczomlecz mirtowaty w ogrodzie najlepiej sprawdza się jako roślina skalniakowa, sadzona w ogrodach skalnych i żwirowych, na murkach czy między głazami. Ładnie komponuje się z szafirkami, goździkiem sinym, rozchodnikami, gęsiówkami i krwawnikami. Na słonecznych rabatach dobrze się rozrasta, dlatego może być traktowany jako roślina okrywowa. Nadaje się też do uprawy w doniczkach lub w szerokich, terakotowych donicach jako element miniskalniaków.

Zdjęcia: progarten, Katarzyna, Joanne Dale, KristineRada, Anna / AdobeStock

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!