Kalafior należy do rodziny kapustowatych (Brassicaceae), był znany jako warzywo już w czasach starożytnych. Do Polski sprowadzono go na przełomie XVI i XVII wieku. Mark Twain stwierdził, że "kalafior to nic innego jak kapusta z wyższym wykształceniem".

To roślina jednoroczna, ma skrócony pęd i liście wyrastające z dolnej części łodygi, okrywające różę (skrócone, mięsiste pędy kwiatostanowe).

Kalafior to warzywo pracochłonne i dość trudne w uprawie. Ma duże wymagania pokarmowe i glebowe. Jest wrażliwy zarówno na zbyt wysokie, jak i niskie temperatury. Lubi gleby wilgotne, próchnicze, zasobne w składniki pokarmowe (szczególnie w wapń). Nie należy go sadzić na kwaśnych glebach. W razie niedoboru wody wykształca słabo rozwinięte róże. Preferuje stanowiska słoneczne i osłonięte od wiatru.

Siew jest uzależniony od oczekiwanego terminu zbioru i warunków klimatycznych. Odmiany letnie wysiewa się wczesną wiosną pod przykryciem. Na zbiór jesienny kalafiora wysiewa się późną wiosną, a rozsadę sadzi się w czerwcu-lipcu w rozstawie 60 x 50 cm.

Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym jest nawadnianie, załamywanie liści (ochrona róż przed światłem) oraz zwalczanie chorób i szkodników. Kalafior warto wzmocnić dodatkowo kompostem i uprawiać w pierwszym roku po nawożeniu obornikiem.

Róże kalafiora zawierają znaczne ilości witamin C, K, B1, B2, B6 i sole mineralne (m.in. sód, potas, magnez, wapń, żelazo, miedź, cynk).

Podczas gotowania warzywo wydziela specyficzny zapach, który nadają mu zawarte w różach olejki eteryczne.