Miechunka peruwiańska (Physalis peruviana)

Miechunka peruwiańska (Physalis peruviana), nazywana też rodzynkiem brazylijskim, to wysoka bylina z rodziny psiankowatych (Solanaceae). Jej ojczyzną jest Ameryka Południowa, ale na naturalnych stanowiskach roślinę można też spotkać w innych rejonach świata (min. Nowej Zelandii, Australii, Afryce, Azji i Wielkiej Brytanii). Jest też często uprawiana jako roślina użytkowa. W Polsce uprawiana jest jako roślina jednoroczna.

W naturze miechunka peruwaińska może dorastać do ok. 1,2 m wys., ale w naszym klimacie zwykle nie osiąga więcej niż 50-80 cm wys. Roślina tworzy grube, szorstko owłosione, sztywne, kanciaste, szeroko rozgałęzione pędy, pokryte dużymi, ogonkowymi, jajowatymi lub sercowatymi, szorstko owłosionymi i lekko klapowanymi liśćmi z wyraźnie zaznaczonym na blaszce unerwieniem.

Roślina kwitnie latem (VII-IX), wydając szeroko-dzwonkowate, żółte, zrosłopłatkowe kwiaty z ciemnymi plamami na dnie kielicha, wyrastające pojedynczo w kątach liści. Kwiaty po przekwitnieniu przekształcają się w duże owocostany, mające postać pękatej torebki (przypomina papierowy lampion), okrywajacej pojedynczą, dużą, okrągłą, błyszczącą, początkowo zieloną, a po dojrzeniu jadalną, żółto-pomarańczową, mięsistą jagodę, zawierającą małe nasiona. Niedojrzałe owoce są niesmaczne i kwaśne, ale po dojrzeniu nabierają słodkiego smaku.

Wymagania i uprawa

Miechunka peruwiańska to roślina ciepłolubna i wymagająca, dlatego najlepiej czuje się na ciepłym, osłoniętym, słonecznym stanowisku i w żyznej, próchniczej, przepuszczalnej, stale lekko wilgotnej glebie, najlepiej o obojętnym odczynie pH.

Roślina nie toleruje suszy. W okresach niedoboru wody jej liście szybko więdną, a pąki kwiatowe opadają, dlatego przez cały sezon należy podlewać ją często, ale umiarkowanie. Wskazane jest też ściółkowanie podłoża, co zapobiega nadmiernemu parowaniu wody. Choć roślina ma zwykle szeroki, krzaczasty, wzniesiony pokrój, czasem jej pędy mogą się pokładać (wymagają podpory).

Miechunka nie toleruje niskich temperatur. Ponieważ ma jednocześnie dość długi okres wegetacji, najlepiej uprawiać ją z rozsady (nasiona wysiewa się pod osłonami na przedwiośniu – III), wysadzanej do gruntu po minięciu wiosennych przymrozków (po 15 maja).

Zastosowanie

Miechunka peruwiańska to ładnie rozkrzewiona, duża, rozłożysta roślina o atrakcyjnych liściach i ciekawych owocach, dlatego w ogrodzie może pełnić funkcję ozdobną (najlepiej prezentuje się jako soliter). Może być też uprawiana w dużych doniczkach na balkonach i tarasach.

Mimo walorów ozdobnych, roślinę uprawia się jednak najczęściej dla jej smacznych owoców, których smak bywa porównywany do smaku ananasów, agrestu i pomidora. Można spożywać na surowo lub suszyć, gotować w słodkim syropie bądź przeznaczać na przetwory (np. dżemy). Są one bogate w liczne substancje odżywcze (zawierają min. wit. C, żelazo, wapno, fosfor).

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: Christian Niklis, Geraldine Dukes/Pixabay

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!