Klon srebrzysty (Acer saccharinum) to gatunek drzewa z rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae). Jego ojczyzną są wschodnie obszary Ameryki Północnej, ale roślina spotykana jest też w wielu innych krajach świata.
W naturze drzewo może osiągać nawet 40 m wys., w Polsce jednak jest zwykle niższe (ok. 20-30 m wys.). Roślina tworzy krótki pień lub kilka pni, luźną, rozłożystą koronę.
Liście tego gatunku są bardzo zmienne. Klapowane w rożnym stopniu i głębokości (3-5 klap) posiadają nierówno ząbkowany brzeg i są osadzone na długich ogonkach. Góra blaszek liściowych jest błyszcząca, a spód wyraźnie sinawy i lekko owłosiony. Młode liście są czerwone, a jesienią przebarwiają się na żółto często z czerwonymi przebarwieniami (zdj. 2).
Klon srebrzysty zakwita przed rozwojem liści w marcu i kwietniu. Może tworzyć kwiaty męskie i żeńskie (jednopienny), ale częściej jest dwupienny (kwiaty męskie i żeńskie tworzą się na różnych drzewach). Kwiaty męskie i żeńskie są do siebie podobne, czerwone, frędzelkowate, pozbawione płatków i zebrane w baldachogrona. Po przekwitnieniu kwiaty męskie opadają, natomiast żeńskie (zdj. 3) przekształcają się w owoce mające postać orzeszków ze skrzydełkami, z których zwykle tylko jedno jest w pełni rozwinięte. Owoce dojrzewają już w maju.
Wymagania i uprawa
Klon srebrzysty to drzewo łatwe w uprawie i mało wymagające. Preferuje słoneczne stanowiska i żyzną, przepuszczalną, lekko wilgotną glebę, ale poradzi sobie też w półcieniu i na każdej przeciętnej glebie ogrodowej. Nie lubi suszy i zasolonego podłoża, ale toleruje zanieczyszczone powietrze. Jest w pełni mrozoodporny i może być uprawiany na terenie całego kraju.
Klon rozmnaża się przez wysiew nasion, ale jego odmiany uzyskuje się przez szczepienie.
Zastosowanie
Klon srebrzysty to cenione drzewo miejskie, chętnie sadzone przy alejach oraz w parkach. W naturze nie tworzy dużych skupisk, dlatego najlepiej prezentuje się jako soliter. Nie powinien być jednak sadzony blisko budynków czy parkingów, bo jego kruche konary podczas silnych wiatrów mogą się łamać. Zagrożenie stanowią też mocne korzenie, które potrafią uszkodzić utwardzoną nawierzchnię (np. z kostki), a nawet znajdujące się w ziemi rury (np. kanalizacyjne).
Gatunek ze względu na swoje rozmiary nadaje się do uprawy głównie w parkach i dużych ogrodach, ale jego niższe odmiany (ok. 10-15 m wys.) lub egzemplarze szczepione na pniu mogą być uprawiane także w mniejszych ogrodach, gdzie dobrze prezentują się zarówno jako solitery jak i w zestawieniu z innymi drzewami np. brzozami.
Wybrane odmiany
- 'Laciniatum Wieri' – odm. o postrzępionych liściach i płaczącym pokroju (zdj. 1)
- 'Born's Gracious' – odm. o mocno powcinanych liściach i lekko zwisających pędach
Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: vodolej, Marinodenisenko, KrisRad/Depositphotos
Kwiaty cebulowe 
Jesienne kwiaty 
Ogród ozdobny 
Rośliny doniczkowe 
Owoce 
Warzywa 
Zioła 
Łąka kwietna 
Roślina tygodnia 
