Anturium – (nie)zwykły kwiat doniczkowy

Niezwykłe anturium
Opis rośliny

Łacińska nazwa rodzaju anturium (Anthurium), pochodzi z greckich słów anthos – co znaczy "kwitnący" oraz oura – "ogon", i choć prawidłowa polska nazwa to kitnia, mało kto poza botanikami jej używa. Znacznie częściej mówi się o niej żartobliwie język teściowej, świńskie ogonki czy paleta malarza (to już przedziwne porównanie).

Według holendrów kwiatostan wygląda jak z plastiku pokrytego lakierem stąd Lacquer Anthurium czyli "lakierowanym anturium".

Niektórym różowe anturium przypominają flamingi – stąd potoczna angielska nazwa Flamingo Flower, czyli "kwiat flaminga". Czerwone rośliny kojarzą się za to z sercem – stąd amerykańska nazwa Hawaiian Heart Flower, czyli "Serce Hawajów" (anturium jest bardzo popularne na Hawajach).

W obu amerykach czerwone anturium pojawiają się w kwiaciarniach na Walentynki. Podobno sprzyjają miłości i podarowane obiektowi westchnień, gwarantują wzajemność uczuć. Co kraj to obyczaj... i inna nazwa.

Pochodzenie i historia
Latynoskie korzenie

Ponad 900 gatunków Anturium pochodzi się z tropikalnych lasów Ameryki Środkowej i Południowej. W warunkach naturalnych rośliny te były niegdyś wykorzystywane przez Indian do różnych celów np. jako środek leczniczy przeciwko brodawkom, materiał do wiązania (naturalny klej), a nawet jako tabaka i afrodyzjak.

Ich niezwykłą urodę dostrzegli dopiero Europejscy badacze Nowego Świata. Pierwszy okaz został odkryty w Gwatemali w 1857 roku przez Austriaka – Karl'a von Scherzera. Na jego cześć roślina została nazwana Anthurium scherzerianum.

Drugi gatunek został opisany 20 lat później w Kolumbii przez francuza – Edouard'a Andre, a roślinę nazwano A. andreanum. Obie rośliny cenione są przede wszystkim ze względu na barwne kwiatostany.

Do Polski anturium trafiło w latach 60-tych XX wieku i do dziś uważane jest za kwiat niezwykle wytworny i elegancki. Kolorowy zawrót głowy Do niedawna popularne było jedynie anturium Scherzera (duża roślina, matowa pochwa kwiatostanowa i spiralna kolba – dlatego nazywane jest czasem świńskim ogonkiem). 

Dziś coraz bardziej popularne są odmiany anturium Andreego (roślina mniejszych rozmiarów, błyszcząca pochwa kwiatostanowa, kolba prosta). Mało znane i rzadziej uprawiane jest anturium powabne (A. crystallinum). Ma duże (około 50-60 cm długości) oliwkowozielone liście w kształcie serca z dekoracyjnymi nerwami koloru kremowego, kwiatostany są mało dekoracyjne.

Wymagania i pielęgnacja
Kapryśna... ale łatwa w uprawie

Wbrew obiegowym opiniom anturium wcale nie jest trudne w uprawie, jednak jak każda niezwykła roślina ma swoje specyficzne zachcianki.

STANOWISKO
Jej tropikalne pochodzenia czyni z niej strasznego zmarzlucha wrażliwego na zimne przeciągi. Najlepiej rośnie w ciepłym i jasnym miejscu jednak osłoniętym przed bezpośrednimi promieniami słońca.

PODLEWANIE
Woda do podlewania musi mieć temperaturę pokojową oraz niską zawartość wapnia. Aby taka właśnie była po nalaniu jej z kranu należy odstawić na 24 godziny aby się ogrzała i osad opadł na dno konewki. Latem anturium lubi obfite podlewanie, natomiast w zimie oszczędne. Lubi także regularne kąpiele (zraszanie) gdyż suche powietrze powoduje zwijanie liści. Podczas tego zabiegu należy zasłaniać kwiaty, gdyż mogą pojawić się na nich brzydkie plamy.

PIELĘGNACJA LIŚCI
Aby liście i kwiaty były błyszczące i zdrowo wyglądały, należy regularnie wycierać z nich kurz – tylko miękką, lekko wilgotną ściereczką. Preparaty do nabłyszczania liści tak samo jak kurz utrudniają oddychanie!

ZIMOWANIE
Kolorowe kwiatostany pojawiają się od wiosny do końca jesieni (każdy z nich utrzymuje się na roślinie nawet przez 2 miesiące). Aby rośliny ponowiły kwitnienie powinny odpocząć w czasie zimy. W tym celu należy przechować je w jasnym miejscu w temperaturze 15 °C przez około sześć tygodni. Po tym okresie nagrodzi nas pięknymi kwiatami.

Tekst: Redakcja ZielonyOgrodek.pl, zdjęcia: Flower Council Holland