Wilczomlecze pokojowe – uprawa najpopularniejszych gatunków

Co o wilczomleczach warto wiedzieć?

Wilczomlecze (łac. Euphorbia) w środowisku naturalnym to rośliny jednoroczne, byliny, a nawet krzewy. Porastają tropikalne rejony, np. w Afryce. Wydzielają trujący sok o barwie i konsystencji mleka. W Polsce uprawia się nieliczne gatunki – w ogrodach i w pomieszczeniach, w zależności ich odporności na niską temperaturę. Okazy domowe zazwyczaj zamierają już przy niewielkich przymrozkach.

Wilczomlecze są trujące! Ich sok mleczny zawierają euforbinę, związki cyjanogenne, a także kwas euforbonowy, które są zabójcze dla ludzi, ale aby zatruć się wilczomleczami, trzeba zjeść ich bardzo dużo. W przypadku niewielkich ilości, może wystąpić tylko niestrawność i biegunka.

Doniczkowe wilczomlecze | wymagania i uprawa

• Stanowisko i podłoże
  
  Większość wilczomleczów lubi ciepło i dużo słońca. Gatunki o ozdobnych pędach dobrze znoszą suszę, ale już ozdobne z liści (np. poinsecja – „gwiazda betlejemska”) gorzej reagują na przesuszenie bryły korzeniowej. Wilczomlecze lubią przepuszczalne podłoże, dlatego warto wybrać dla nich ziemię dla sukulentów lub uniwersalną ziemię dla roślin pokojowych wymieszaną z piaskiem. Rośliny wymagają solidnej warstwy drenażowej.

• Nawożenie
  
  Rośliny nawozi się sporadycznie – co kilka tygodni. Wilczomlecze ozdobne z pędów zaleca się dokarmiać nawozem dla sukulentów, ozdobne z liści – odżywką z większą ilością potasu, a ozdobne z kwiatów – nawozem potasowym.

• Rozmnażanie i przesadzanie
  
  Należy to robić ostrożnie. Jeśli z sadzonki cieknie sok, trzeba odczekać, aż wyschnie, i dopiero wtedy kontynuować pracę. Uwaga, substancja może podrażniać skórę!
  
  
• Przycinanie
  
  Rośliny po posadzeniu można od czasu do czasu przyciąć.
  
  
• Szkodniki i choroby
  
  Wilczomlecze rzadko chorują i są porażane przez szkodniki.
  
  

Popularne gatunki doniczkowych wilczomleczy

fot. Flower Council Holland	Wilczomlecz nadobny (Euphorbia pulcherrima) Znany jako poinsecja lub „gwiazda betlejemska”. W Meksyku, skąd pochodzi, to krzew dorastający do 4 m. W Polsce uprawia się ją w pomieszczeniach – osiąga do 40 cm wysokości. Jej ozdobą są liście przykwiatkowe, najczęściej czerwone lub jasnożółte. Zastosowanie: To klasyczna żywa ozdoba świąt Bożego Narodzenia. Zwykle traktuje się ją jako roślinę jednoroczną.
fot. decorev974	Wilczomlecz lśniący (Euphorbia milli) Ze względu na wygląd bywa nazywany także wilczomleczem okazałym oraz „koroną cierniową”. Pochodzi z Madagaskaru. Ma kanciaste, lekko płożące pędy, pokryte grubymi, ostrymi cierniami. Liście są drobne, owalne, jasnozielone. Wytwarza duże kwiatostany złożone z pomarańczowych lub czerwonych kwiatów. Może osiągać do 1 m wysokości. Zastosowanie: Idealna roślina do wiszącego kwietnika lub do postawienia na regale. Ozdobi także parapet.
fot. David E Mead / CC0 / Link	Wilczomlecz trójżebrowy (Euphorbia trigona) Jeden z większych sukulentów uprawianych w pomieszczeniach. Może osiągać do 2 m wysokości. Ma długie, ciemnozielone, kanciaste pędy pokryte drobnymi, łyżeczkowatymi liśćmi. Pochodzi z tropikalnych i subtropikalnych obszarów Afryki. Zastosowanie: Mniejsze egzemplarzesprawdzą się na słonecznym parapecie, większe z reguły ustawia się na podłodze w pobliżu okna.
fot. Abu Shawka / CC BY-SA 3.0 / Link	Wilczomlecz opasły (Euphorbia obesa) Bardzo przypomina kaktusa. Czasem porównuje się go do piłki bajsbolowej. Ma kulisty, kanciasty kształt. Liście są zredukowane – na chwilę pojawiają się na wierzchołku, kwitną i opadają. Kwiaty są drobne, żółte. Osiąga do 20 cm wysokości. Pochodzi z Afryki. Zastosowanie: Warto uprawiać go w donicach i skrzyniach w kompozycjach z innymi sukulentami oraz kaktusami.
fot. Frank Vincentz / CC BY-SA 3.0 / Link	Wilczomlecz białounerwiony (Euphorbia leuconeura) W środowisku naturalnym występuje na Madagaskarze. Ma ozdobne dużye, zielono-białe, paskowane liście. Ma krzaczasty pokrój. Zastosowanie: Ze względu na ozdobny wygląd warto go wyeksponować. Dobrze sprawdza się na parapetach, w miejscach nienarażonych na przeciąg.
fot. Ji-Elle /CC BY-SA 3.0 / Link	Wilczomlecz kandelabrowy (Euphorbia candelabrum) W Afryce rośnie jako drzewo. W warunkach domowych nie osiąga tak dużych rozmiarów – dorasta do około 1,5 m. Ma kanciaste, mocno rozgałęzione pędy. Zastosowanie: Oryginalna, choć mało znana ozdoba wnętrz.
fot. Joe Mabel / CC BY-SA 4.0 / Link	Wilczomlecz mleczny (Euphorbia lactaea) ‘Cristata’ Wyróżnia się nietypową formą – ma kształt mocno poskręcanego grzebienia. Wszelkie prace pielęgnacyjne należy wykonywać ostrożnie, gdyż odmiana jest wrażliwa na uszkodzenia mechaniczne. Zwykle osiąga 50-60 cm wysokości. Zastosowanie: Niezwykle oryginalna dekoracja słonecznych pomieszczeń i parapetów.
fot. Flower Council Holland	Wilczomlecz ołówkowy (Euphorbia tirucalli) Ma silnie rozgałęzione, ale cienkie i wiotkie, pałeczkowate pędy. Na ich szczycie na krótko pojawiają się drobne liście. Dorasta do 1 m. Zastosowanie: Rośnie dość wolno, dlatego powinno się go ustawiać na słonecznych parapetach i w widnych pomieszczeniach w pobliżu okna.

Tekst: Michał Mazik, zdjęcie tytułowe: Flora Dania