Języcznik zwyczajny  Phyllitis skolopendrium

Języcznik zwyczajny (Phyllitis skolopendrium) nazywany również językiem jelenim to paproć należąca do rodziny zanokcicowatych (Aspleniaceae). W środowisku naturalnym występuje w Europie, Azji i w północnej Afryce. Roślinę można spotkać również w Polsce - występuje bardzo rzadka i objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.

W "Czerwonej liście roślin i grzybów Polski" widnieje w grupie gatunków wymierających. Języcznik zwyczajny tworzy krótkie, podziemne kłącza. Dorasta zwykle do 40-60 cm wysokości. Niepodzielne liście są duże i szerokie. Roślina jest zimozielona. Zarodniki o jasnobrązowej barwie dojrzewają okresie od lipca do września.

Warunki uprawy języcznika zwyczajnego

Paproć najlepiej rośnie w miejscach lekko zacienionych, wolnych od bezpośredniego działania promieni słonecznych. Optymalne są podłoża gliniasto-żwirowe, przepuszczalne i umiarkowanie wilgotne.

W uprawie pojemnikowej roślina dobrze rośnie w glebie torfowej. Nie powinno się dopuszczać do wysuszenia podłoża.

Od maja do września języcznik należy nawozić. Można go rozmnażać przez podział. Odmiany botaniczne rozmnażane przez zarodniki nie powtarzają cech roślin matecznych.

Zastosowanie

Języcznik zwyczajny wykorzystywany jest w ogrodzie do tworzenia zacienionych rabat lub jako ozdoba murków oraz miejsc pod koroną drzew i krzewów. Roślina bardzo często sadzona jest również na cmentarzach. Wykopywanie okazów dziko rosnących to jeden z powodów zmniejszenia populacji tego gatunku w naturze. Języcznik zwyczajny dodatkowo często spotykany jest w pomieszczeniach jako roślina doniczkowa.

Polecane odmiany języcznika zwyczajnego:

• 'Cristata' - postrzępionych, fryzowanych liściach;
• 'Angustifolia' - o wydłużonych, cienkich liściach;
• 'Furcata' - odmiana dorastająca do 40 cm wysokości o dość krótkich liściach;