Jarząb brekinia, jarząb brzęk (Sorbus torminalis) to drzewo należące do rodziny różowatych (Rosaceae). W środowisku naturalnym można go spotkać w Europie, Azji Mniejszej i w Afryce Północnej. W Polsce to gatunek bardzo rzadki, objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Jego stanowiska znajdują się głównie w rezerwatach. To jednocześnie jeden z największych jarzębów - dorastający do 20m wysokości. Posiada krzewiasty pokrój. Pędy są oliwkowoszare. Liście mają klapowaty, jajowaty kształt. Kwiaty są białe, zebrane grupowo w podbaldachy. Kwitnie od maja do czerwca. Owoce dojrzewają od października. Są nieco jajowate i mają nietypową, brązową barwę.

Drzewo najlepiej rośnie w miejscach lekko osłoniętych, zacisznych. Preferuje podłoża umiarkowanie żyzne, przepuszczalne o zasadowym odczynie. Nie lubi gleb piaszczystych i wapiennych. Dobrze znosi mróz i susze.

Brekinię czasem wykorzystuje się do zalesiania gruntów porolnych. Pomimo reintrodukcji to wciąż mało popularny, sporadycznie spotykany gatunek. Jest trudno dostępny - w szkółkach rozmnaża się go od niedawna. Pasuje do założeń naturalistycznych i leśnych. W dawnych czasach jarząb sadzono przy klasztorach. Jego owoce wykorzystywano w celach leczniczych.