Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria)

Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria) to bylina należąca do rodziny selerowatych (Apiaceae). Występuje w Europie i zachodniej Azji, w wilgotnych lasach parkach i przy zbiornikach wodnych. Roślina jest zaliczana do trudnych do wytępienia, ekspansywnych chwastów, ale jest też znanym ziołem.

Podagrycznik dorasta do 50-90 cm i wytwarza charakterystyczne liście złożone – podwójne, trzylistkowe. Mają one niesymetrycznie jajowaty kształt, są zaostrzone, piłkowane i ogonkowe. Cechą, dzięki której możemy odróżnić podagrycznika od innych roślin o podobnej budowie, jest przekrój poprzeczny ogonka liściowego, który jest trójkątny. Łodyga natomiast jest pusta i okrągła.

Roślina ta wytarza kwiatostany typu baldach złożony (z 15-25 baldaszków). Tworzą je drobne (ø 3 mm), białe kwiatki, bardzo pospolite w rodzinie selerowatych. Kwitnie w czerwcu i lipcu.

Podagrycznik wytwarza bardzo żywotne kłącza o licznych rozłogach. 

Wymagania i uprawa

Bylina ta rośnie na zacienionych i wilgotnych stanowiskach, oraz najlepiej na glebach bogatych w składniki mineralne. Bardzo szybko się rozrasta i w niedługim czasie może porosnąć duży teren.

Podagrycznik pospolity rozmnaża się głównie wegetatywnie, ponieważ jego nasiona słabo kiełkują.

Gdy pojawia się w ogrodzie staje się niezwykle uporczywym i trudnym do wyplewienia chwastem.

Zastosowanie

W wyniku hodowli otrzymano odmiany ozdobne, które można uprawiać w ogrodzie jako rośliny okrywowe do cienia.

Podagrycznik jest znany z właściwości leczniczych – posiada w swoim składzie m.in. białka, tłuszcze, flawonoidy, kwasy organiczne, sole mineralne, terpeny, prowitaminę A, witaminę C. Ma działanie głównie moczopędne i przeciwzapalne. Dawniej leczono nim dnę moczanową (podagrę). Okładano nim także rany.

Należy też do roślin jadalnych. Jego liście używa się w sałatkach, zupach, sosach i pastach.

Zdjęcia: martiroz/Depositphotos, WikimediaImages/Pixabay, Mnolf/CC BY-SA 3.0/Link, Jerzy Opioła/CC BY-SA 4.0/Link