Rodzaje gleb ogrodowych – piaszczysta, gliniasta, próchnicza

Gleba piaszczysta

Wyróżnia się jasną barwą i widocznymi ziarnami piasku. Jest sypka i lekka. Nie jest zbyt dobrym podłożem dla roślin, gdyż łatwo przepuszcza wodę z substancjami mineralnymi do głębszych warstw podłoża. Gleba piaszczysta jest mało urodzajna, ponieważ ma niewielką ilość składników mineralnych (te dostarczone szybko są wypłukiwane). Woda też trudno podsiąka do piachu z głębszych warstw podłoża. Po opadach deszczu na glebie tej nie powstają kałuże.

Jak poradzić sobie z glebą piaszczystą?

Za każdym razem sadząc rośliny w glebie piaszczystej pamiętajmy o tym, by robić duże i przede wszystkim głębokie dołki wypełnione kupioną, żyzną glebą o odpowiedniej strukturze. Na glebie piaszczystej warto stosować grube ściółkowanie wokół roślin, by warstwa ta pozwalała dłużej trzymać wilgoć w ziemi.

Gleba gliniasta

Jest ciężka, gdyż zawiera dużo iłu. Trudno się ją uprawia. Warunki wodno-powietrzne są niekorzystne. W podłożu gliniastym brakuje powietrza. Słabo przepuszcza wodę i gromadzi ją, co może być przyczyną gnicia roślin. Słaba przepuszczalność sprawia, że na podłożu gliniastym po deszczu tworzą się kałuże. Jego zaletą jest jednak to, że ogród można podlewać znacznie rzadziej, a wraz z wodą w glebie gromadzą się substancje pokarmowe.

Po wyschnięciu gleba gliniasta twardnieje i pęka, co może prowadzić do uszkodzenia korzeni roślin. Ponadto, wolno się nagrzewa, dlatego wiosną posadzone w niej rośliny budzą się później. Rośliny na glebie gliniastej mogą także łatwiej przemarzać, więc trzeba pamiętać o ich okrywaniu.

Jak poradzić sobie z glebą gliniastą?

Rośliny, które nie lubią gleby gliniastej, można sadzić w dołkach wypełnionych luźniejszą, żyzną ziemią. Dołki muszą być jednak kilka razy większe niż bryły korzeniowe sadzonych w nich roślin, aby zapewnić roślinom dużą ilość właściwego podłoża.

W ogrodzie, który znajduje się na gliniastej ziemi warto wykonać podwyższone rabaty roślinne (do wysokości około 15 cm).

Gleba próchnicza

Jest czarna lub brązowa i widoczne są w niej fragmenty obumarłych roślin. Gromadzi odpowiednią ilość wody i powietrza. Ma w sobie dużo próchnicy. Rośliny mogą łatwo przyswoić znajdujące się w niej substancje pokarmowe.

Jak określić zawartość piasku, gliny, iłu i pyłu w glebie?

W tym celu pobiera się  próbkę gleby z głębokości 10-15 cm i usuwa z niej części organiczne (liście, korzenie itp.). Próbkę można zbadać trzema sposobami:

1. rozcierając w palcach na sucho;
2. rozcierając w palcach na wilgotno;
3. wykonując próby wałeczkowania (tworząc wałeczki o średnicy ok. 3 mm).
   
   

Następujące obserwacje pozwalają określić, z jakim typem gleby mamy do czynienia:

• żwirowa – rozsypuje się zarówno przy metodzie rozcierania na sucho, jak i na wilgotno, niemożliwe jest uzyskanie wałeczków;
• piaszczysta – rozsypuje się w palcach przy rozcieraniu na sucho, lekko brudząc dłonie, rozsypuje się również na mokro i nie daje wałeczków;
• gliniasta – suchy materiał trudno zgnieść, po dodaniu wody staje się bardzo plastyczny i rozmazuje się, łatwo można uformować cienkie wałeczki, jednak łamią się one przy zginaniu;
• ilasta – trudno się zgniata, nie ma w niej żwiru ani piasku, w stanie wilgotnym jest plastyczna, a cienkie wałeczki nie łamią się przy zgniataniu;
• pylasta – ciężko rozgniata się suche gruzełki, w stanie wilgotnym łatwo się je formuje, można uzyskać grube wałeczki, ale rozsypują się one.

Tekst: Małgorzata Cuch, zdjęcie tytułowe: Mick Lissone