Automatyczne podlewanie ogrodu - zraszacze, linie kroplujące i węże nawadniające

Automatyczny system nawadniający

Na system nawadniający składają się zraszacze podłączane do zakopanej w ziemi instalacji wodnej. Potrzebny jest jeszcze filtr, aby ich sitka się nie zatkały. No i możliwość sterowania podlewaniem.

Są dwa rodzaje zraszaczy. Jedne instalowane są na powierzchni ziemi, drugie – w gruncie. Te pod wpływem ciśnienia wody wynurzają się i zraszają teren, zaś po skończonej pracy chowają się w obudowach.

Zraszacze wynurzalne są w większości z tworzywa sztucznego. Kąt rozprysku strumienia wody wynosi od 15 do 360° i może być stały bądź regulowany. Są też specjalne głowice przeznaczone do wąskich powierzchni. Zasięg podlewania jednej głowicy to – zależnie od modelu – od 60 cm aż do 30 m. Głowica może się wysuwać nad powierzchnię terenu na 10-30 cm. Strumień wody jest kierowany tylko w jedną stronę (głowica stała), dookoła (obrotowa) lub np. wahadłowo (sektorowa).

Zraszacz wynurzalny po pracy chowa się pod powierzchnię ziemi, fot. Gardena	Umieszczony na obrzeżu trawnika zraszacz stały nie przeszkodzi w koszeniu trawy, fot. Pejzaż Pracownia Architektury Krajobrazu

Zraszacze stałe, których głowice nie chowają się, ustawia się w krzakach, na klombach i wszędzie tam, gdzie nie używa się kosiarki do trawy. Znajdujący się na powierzchni ziemi zraszacz trudno jest bowiem ominąć. Głowice są najczęściej metalowe

Wszystkie elementy instalacji są łączone rurami polietylenowymi – trwałymi, odpornymi na uszkodzenia i elastycznymi.

Jeśli wydzielimy w ogrodzie kilka stref podlewania, każda z nich musi być niezależnie zasilana wodą. Jest więc potrzebny rozdzielacz. Może on być usytuowany w garażu, na murku lub w skrzynce pod ziemią.

Gdy kończy się sezon ogrodowy, konieczne jest spuszczenie wody z instalacji, aby nie zniszczył jej mróz. Służy do tego odwadniacz, który montuje się w najniższym punkcie instalacji.

Pracą systemu kieruje sterownik. Może być zasilany prądem zmiennym 230 V lub bezpiecznym – 9 V oraz 24 V. W tym przypadku niezbędny jest transformator.

Sterownik ma kilka programów, kierujących dopływem prądu do elektrozaworów, a zatem włączaniem lub wyłączaniem nawadniania. W większości urządzeń możliwe jest dokonywanie nastaw miesięcznych, tygodniowych i dobowych.

Ze sterownikiem może współpracować czujnik opadu deszczu. Musi być umieszczony na wolnym powietrzu, poza zasięgiem wody ze zraszaczy. Czujnik wyłącza działanie systemu nawadniania przy 4-mm opadzie. Oprócz czujnika opadów, do sterownika można też podłączyć czujnik wiatru i temperatury.

Linie kroplujące i węże nawadniające

Oprócz systemów nawadniających wykorzystujących przede wszystkim zraszacze, są też perforowane węże nawadniające oraz tzw. linie kroplujące. Służą przede wszystkim do nawadniania żywopłotów i rabat kwiatowych.

W obu rozwiązaniach dostarcza się wodę bezpośrednio do korzeni, unikając zraszania części naziemnych roślin. Polanie liści lub kwiatów w upalne dni prawie zawsze kończy się poparzeniem roślin. Zaś nadmierne ich zawilgocenie niesie ryzyko wystąpienia chorób grzybowych.

Linie kroplujące są to rury polietylenowe o średnicy najczęściej 16-20 mm. Rura jest przedzielona kroplownikami – perforowanymi tulejkami – rozmieszczonymi w równych odstępach. Z każdego wydostaje się ok. 2 l wody na godzinę. Długość linii to nawet 200 m. Linię kroplującą można w celu zamaskowania przysypać korą, ale nie ziemią, która zatka kroplowniki.

Węże nawadniające mogą mieć średnicę 16 mm i długość od 7 do ponad 50 m. Rozmieszczenie otworów może być różne, np. co 30 cm. Z każdego z nich wydostaje się ok. 2 litry wody w ciągu godziny. Wąż z jednej strony jest zakończony zaślepką, z drugiej zaś szybkozłączką do podłączenia do instalacji wodnej.

Węże i linie kroplujące mogą być włączone w system automatycznego nawadniania ogrodu.

Tekst: Anna Grocholska, zdjęcie tytułowe: Ilona/Pixabay